Vorige week maakte ik een praatje met twee collega’s bij de printer. We bespraken de onthullingen over de escapades van de president van de Verenigde Staten met Karen McDougal, Playmate van het Jaar in 1998, en met pornoster Stormy Daniels.
(For English press here)
Meld je hier gratis aan voor de Amerika Update, de wekelijkse nieuwsbrief met de laatste ontwikkelingen over de Verenigde Staten. Elke vrijdag in je mailbox.
Een collega had het gevoel dat het allemaal maar afleiding is: dat we kijken naar de ene hand, terwijl de andere hand dingen doet die het publiek niet mag zien. Het leidt geen twijfel dat sommige wetgevers gebruik hebben gemaakt van de commotie om vlug nog hun persoonlijke wensen toe te voegen aan de begroting van 1,3 biljoen die de president op 23 maart ondertekende. Maar had mijn collega verder gelijk? Hoe verlopen seksschandalen in Washington in het algemeen, en wat voor invloed kan zoiets hebben op het bestuur van het land?
Betrouwbaarder dan een zittende president?
Ik moet bekennen dat ik voor het eerst in mijn 51 levensjaren informatie heb opgezocht over een pornoster. Ter verdediging van mevrouw Daniels, lijkt het erop dat ze vaker pornovideo’s heeft geproduceerd dan dat ze er in meespeelt. Ook lijken sommige nog echt een verhaallijn te hebben, met horror en komedie (zijn er zulke genres in de pornografie?) als favoriet subgenre. Niettemin schittert ze onder meer in Sex, Lies & Spies, Dancing Dirty, Operation: Desert Stormy en in meerdere edities van Bikini Kitchens, waarin exotische cocktails worden gemaakt en – zo stel ik me voor – op erotische manier worden gedronken. In totaal is mevrouw Daniels betrokken bij zo’n honderdvijftig pornofilms.
De aflevering van het televisieprogramma 60 Minutes waarin Anderson Cooper haar interviewde, was de op twee na best bekeken in de vijftigjarige geschiedenis van het programma. Is zij betrouwbaarder dan een zittende president van de Verenigde Staten? Gezien de geschiedenis van ‘The Donald’ zullen de meeste Amerikanen vinden van wel.
De ironie wil dat het interview met Stormy drie miljoen kijkers meer trok dan Trumps eigen interview met 60 Minutes, en dat feit zal Trump zeker pijn doen. De president zal echter blij zijn dat zijn negentien miljoen kijkers het kijkcijfer overtroffen van het interview met Karen McDougal, die claimt dat zij een tien maanden durende affaire met hem heeft gehad.
Schandalen zijn van alle tijden
In een periode die aanvoelt als bijzonder onwaardig in de geschiedenis van het Amerikaanse presidentschap, is het belangrijk om erop te wijzen dat opzienbarende en erotische schandalen ook in het verleden presidenten in opspraak brachten. Denk alleen maar aan een zekere blauwe jurk die de jonge stagiair van het Witte Huis Monica Lewinsky bewaarde omdat daarop nog sporen van president Bill Clinton zaten.
Afgelopen zondag was ik samen met lezers van American Dreamers bij de voorpremière van The Last Son, over een ander schandaal dat Amerika op zijn kop zette. In 1969 nam Senator Ted Kennedy de benen nadat hij een auto-ongeluk had veroorzaakt waarbij een jonge vrouw verdronk. En natuurlijk zijn er de vele vermeende amoureuze ontmoetingen van Teds broers, politicus Bobby en president Jack, die het bijvoorbeeld beiden aanlegden met actrice Marilyn Monroe. Na de moord op Jack zou Bobby, die elf kinderen had met zijn vrouw Ethel, naar verluidt zelfs een affaire zijn begonnen met zijn schoonzus Jackie Kennedy.
Zelfs Amerika’s eerste president, George Washington, werd in verband gebracht met een seksschandaal: in 1776 publiceerden de Massachusetts gazette, de Boston Weekly News-Letter en het Britse Gentleman’s Magazine over de ‘Kate de wasvrouw-affaire’. Washington, die destijds als generaal de strijd tegen de Britten in de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog leidde, ontkende het verhaal. Hoewel het waarschijnlijk is dat het om een verzonnen verhaal gaat – bedacht door het Britse leger om de moraal van de jonge Amerikaanse natie te knakken – waren Washingtons drankgebruik (schijnbaar dronk hij madeira ‘als water’ in zijn stamkroeg The City Tavern in Philadelphia) en zijn dansgedrag voor die tijd wel degelijk scandaleus. Zo werd generaal Washington bij een soiree in zijn legerkamp in Valley Forge drie uur lang dansend gezien met een jonge vrouw, Kitty Greene.
In de doofpot stoppen
Hoewel de verhalen over Washington zijn opvolgers tientallen jaren van de dansvloer hielden, hebben de echte misdaden die door Amerikaanse presidenten zijn begaan meer te maken met het maskeren van hun escapades dan met wat ze in het Oval Office of nabijgelegen slaapkamers deden. Zo bracht Clintons beroemde uitspraak dat hij ‘geen seksuele relaties met díe vrouw had’, het Huis van Afgevaardigden ertoe hem te beschuldigen van meineed en obstructie van de rechtspleging, toen de eerder genoemde blauwe jurk het tegendeel bewees.
Of mevrouw Daniels of mevrouw McDougal het laatst zullen lachen, zal afhangen van eventuele pogingen van Trump om zijn buitenechtelijke affaires met hen te verbergen. Trump combineert graag een geheimhoudingsovereenkomst met een geldbedrag. Als dit niet werkt, slaat hij zijn aanklagers om de oren met een gigantische (en kostbare) rechtszaak om ze tot zwijgen te brengen. Deze strategie lijkt echter niet te werken als het erom gaat Stormy te dwarsbomen. Er lijkt namelijk niet veel meer te zijn dat haar nog in verlegenheid kan brengen. Bovendien blijkt uit het 60 Minutes-interview dat ze een vrij sterk karakter heeft. En dan is er nog de kwestie of betaling en geheimhoudingsovereenkomst in zowel de zaak-Daniels als die van McDougal in strijd zijn met de regels voor verkiezingscampagnes.
Afleiding van de president
Ik ben het met mijn collega eens dat sommige capriolen in Trumps Witte Huis zijn bedoeld om af te leiden. Met name de manier – via tweets – waarop Trump zijn Nationaal Veiligheidsadviseur ontsloeg (en een nieuwe aannam) voelt aan alsof het was bedoeld om de aandacht af te leiden van het interview met McDougal. Zonder twijfel verraste de timing van de tweets de Witte Huisstafleden en John Bolton, de nieuwe Nationaal Veiligheidsadviseur. We moeten daarom absoluut op onze hoede blijven voor zogenoemde Wag the Dog-scenario’s; genoemd naar de film uit 1997 waarin een oorlog wordt verzonnen als afleidingsmanoeuvre voor een binnenlands schandaal rond de president.
Toch is er een nog verontrustender aspect aan dit soort schandalen. Want wat betekent het als de president zelf wordt afgeleid door alle beschuldigingen en smaad die hij aan zichzelf te danken heeft? In 1998, toen was gebleken dat Clinton seks had gehad in het Oval Office, liet hij de kans lopen om terroristenleider Osama Bin Laden te vangen of te doden. Ik kan me nog een haastig voorbereide persconferentie herinneren vanaf het eiland Martha’s Vineyard, waar de Clintons naartoe waren gevlucht om te ontsnappen aan het mediacircus rond de Lewinsky-affaire. Een schaapachtige Clinton sprak de natie toe, waarbij hij de naam van Osama Bin Laden verkeerd uitsprak. Hoewel het netwerk van Al-Qa’ida 224 mensen had gedood en er meer dan vierduizend had verwond bij bomaanslagen op de Amerikaanse ambassades in Nairobi en Dar es Salaam, was de president duidelijk niet goed op de hoogte van de daders en hun leider.
Het is dus niet zozeer dat wij worden afgeleid waarover ik me zorgen maak. Het is juist wat een gepreoccupeerde Trump allemaal zou kunnen doen – in plaats van zijn aandacht te richten op zijn adviseurs – dat me veel meer zorgen baart.
Wilt u wekelijks het laatste nieuws over Amerika ontvangen? Meld u dan aan voor onze nieuwsbrief van American Dreamers!