Europa blijft kwetsbaar in hardnekkige strijd Rusland en Oekraïne

De groei van de defensiebudgetten waarmee we zo graag te koop lopen, volstaat in de verste verte niet om de komende jaren de gaten in onze eigen krijgsmachten te dichten. Rusland heeft misschien slechts een botte strijdbijl; veel Europese landen hebben niet eens meer een strijdbijl, schrijft Jonathan Holslag.

We bevinden ons bijna een jaar na het begin van de Russische invasie in Oekraïne. De menselijke, economische en militaire tol is zowel voor Rusland als Oekraïne waanzinnig. Toch maken de twee partijen op geen enkele manier aanstalten tot vredesbesprekingen. Integendeel: zij graven zich verder in en hanteren steeds oorlogszuchtigere taal. De komende maanden zullen opnieuw honderdduizenden jonge levens in die gruwelijke strijd worden geworpen. Alles blijft mogelijk.

Terwijl Kiev zichzelf sterk maakt dat het ook de Krim kan heroveren, hoor je in Moskou steeds krachtiger dat de Russen zich schrap moeten zetten voor een langdurige krachtmeting met het Westen, dat het de heilige taak blijft om Oekraïne te bevrijden en dat de Russen vandaag bedreigd worden als ‘de joden’ van de eenentwintigste eeuw. De ‘speciale militaire operatie’ is een oorlog geworden, een oorlog voor het Russische zelfbehoud.

Rusland zal het dus van zijn brute vuurkracht moeten hebben

Rusland heeft al lang aanvaard dat het nieuwe offensief rudimentair en brutaal zal zijn. Hoewel het nog steeds kan bogen op aanzienlijke arsenalen minder moderne raketten, hebben de beperkingen op de handel in technologie de productie van precisiewapens bemoeilijkt. Rusland zal het dus van zijn grootschalige, brute vuurkracht moeten hebben. Daarvoor produceert het nog steeds gigantische hoeveelheden munitie, artillerie, lichte wapens en tanks. In die sectoren is het ook bijna zelfvoorzienend.