Het nederige mos is een stoere overlever

Tijdens een lange wandeling was het tijd om even bij te komen. Eén van ons zag een mooi zitmatje groen mos, pakte het en ging erop zitten. De grappen waren niet van de lucht (‘toupetje…’) Het zat heerlijk zacht, maar je moet mos met respect behandelen, want het is iets heel bijzonders. Iemand die veel wist, vertelde mij ooit dat mossoorten – voor de onwetende stadsbewoner: dat zijn planten – de enige zijn die de ijstijden hebben doorstaan. Zo’n ijstijd stelde ik me als kind voor als een gigantisch blok ijs, vele meters hoog, dat nietsontziend over de aarde schoof. Je moest dan, wat voor dier je ook was, heel hard wegrennen om het er levend vanaf te brengen. En het leek me logisch dat dat nederige mos, dat zo dicht op de grond groeit, van dat ijs geen last zou hebben. Dat schoof daar gewoon overheen.

Het zat in het echt natuurlijk wat ingewikkelder in elkaar, maar voor mos heb ik altijd een enorm zwak gehouden. Daarom vind ik het ook een goed bericht (en dat kunnen we wel gebruiken) dat het zogeheten veenmos, sphagnum, weer meer wordt gewaardeerd. Dat mos kennen we vooral als onopvallende toevoeging in een zogeheten bloemstukje, dat groene spul dat je weggooit als alles is uitgebloeid of als je erop uitgekeken bent. Dat doet het plantje bepaald geen recht.