Nooit een prijs gewonnen, maar ik blijf hoopvol!

Ik heb nog nooit iets gewonnen. Geen enkele prijs, zelfs niet in een loterij. Nou ja, één keer dan, op de markt in Santpoort, waar ik het gewicht moest raden van het stuk kaas dat ik wilde kopen, en binnen de aangegeven marges zat – die nogal ruim waren. Het stuk kaas dat ik toen gratis kreeg, was helaas maar een klein stukje, met meer korst dan kaas.

Verder helemaal niets. Nooit. Het is natuurlijk iets anders of je een prijs wint in een loterij – dat is geluk – of na een inspanning: dat is een beloning. Maar ik gooi het hier voor het gemak maar even op één hoop.

Toen de krasloten kwamen, kocht ik er weleens eentje

Als meisje van 12, 13, was ik met vakantie in Engeland en in het kleine dorpje waar we verbleven, was een echt Engels fête georganiseerd. Allemaal kraampjes op een weiland waar je zelfgemaakte jam kon kopen, de grootste wortel van dat jaar kon bekijken en een prijs kon geven aan de mooiste zelfgebakken cake. Je kon ook een ritje maken op een ezel en er was een miss-verkiezing, Miss Flower, waarvoor ik werd benaderd, vooral omdat ik een door mijn moeder gemaakt jurkje aan had, met bloemen bedrukt. Zwaar blozend liep ik een rondje mee tussen de plaatselijke meisjes, allemaal veel mooier dan ik. En hoewel ik tot ieders en zeker tot mijn eigen verbazing doorging naar de tweede ronde, kwam ik niet verder dan dat. Ik had nergens op gerekend, maar was toch een beetje teleurgesteld. Nu denk ik niet meer zo onnozel over een schoonheidsverkiezing, want dat was het toch, maar toen deed ik er blij aan mee.

Bij de plantenwedstrijden op de lagere school won ik nooit. Die werden georganiseerd door Floralia, een vereniging die sinds 1873 het houden en koesteren van kamerplanten bevordert (vooral voor de arbeidersklasse). Vóór de zomervakantie kregen de scholieren een halfdood plantje mee. Dat moesten ze opkweken en dan na de vakantie mee naar school nemen, ter beoordeling. Hoe mijn moeder en ik ook met dat plantje in de weer waren geweest, ik kreeg nooit meer dan de troostprijs die alle scholieren kregen, tenzij ze een prijs hadden gescoord: een smakeloze koetjesreep. Elk jaar, zes jaar lang, nam ik dat liefdevol behandelde plantje in augustus vol verwachting mee naar school. En elk jaar droop ik af met zo’n duffe reep.