Met een gescheurde panty naar Pieter van Vollenhoven

Op een zonnige herfstdag in 1998 reed ik naar Paleis Het Loo om Pieter van Vollenhoven te interviewen. Ik maakte voor Elsevier een portret van het vijfkoppig bestuur van het Leidse studentencorps Minerva van 1963, waarvan Pieter deel had uitgemaakt – toen hij nog zichzelf was, niet ‘de man van’. Dat bestuur, ofwel collegium, had het elitaire Minerva indertijd door een frisse nieuwe aanpak over de drempel van de hippietijd getild.

De Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) had zich lang verzet tegen het interview, onder aanvoering van koningin Beatrix en premier Wim Kok. Reden: het ging over het privéleven van een lid van het Koninklijk Huis. Beatrix was aanhangster van de klassieke school van het koningschap, die voorschreef dat het privéleven achter gesloten deuren moest blijven, ten bate van een natuurlijke kloof tussen vorst en onderdanen.

‘Don’t shed daylight upon the magic,’ schreef de negentiende-eeuwse Britse politicoloog Walter Bagehot daarover. Ofwel: ‘Laat geen daglicht schijnen op de magie.’

Derhalve mocht Pieter tot dan toe louter interviews geven over zijn werk als veiligheidsexpert. Maar de RVD voelde zich uiteindelijk gedwongen ook voor dit interview toestemming te geven, aangezien ik Pieters vier medecollegiumleden al had gesproken. Het zou verbazing wekken bij het lezerspubliek als Pieter niet mee mocht doen, redeneerde men blijkbaar. Dus daar reed ik dan. Naar Het Loo. Nerveus. Rondom koninklijke lieden hangt een aura waar niemand ongevoelig voor is.

Een kwartier te laat arriveerde ik bij de villa van Pieter en Margriet