Het spijt me zo verschrikkelijk, moet u weten. Afgelopen jaren heb ik in mijn columns soms meningen verkondigd waarvan sommigen dan zeiden: nou nou, moet dat echt? En kan dat niet op een andere toon? Een ander ging verder en noemde mij een fascist. Het waren vooral de hardste schreeuwers die me tot inkeer brachten.
Aanvankelijk verzette ik me nog. Wees ik ze op de zwaktes in hun redeneringen. Had ik zelf mijn argumenten op een rijtje. Maar die boze stemmen dreunden wel zo hard en zo lang in mijn oor dat ik er niet meer omheen kan. Opeens zie ik het. Hoe ik al die tijd fout zat, hoe ik mij niet bewust was van mijn geprivilegieerde positie. En als je het eenmaal hebt gezien, kun je het niet meer ‘ontzien’. Mea culpa, mea maxima culpa.
Dag webcolumn voor Elsevier Weekblad, weg Twitteraccount. Deze jongen gaat eens iets heel anders doen. Naar mensen luisteren.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?