Hoog tijd voor een offensief tegen homohaat

Het motto van Pride Amsterdam klinkt mooi: een jaarlijks festival om te vieren dat je kunt zijn wie je bent en mag houden van wie je wilt. De werkelijkheid is dat lhbt’ers (lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders) zich de rest van het jaar gedeisd moeten houden om niet het slachtoffer te worden van discriminatie en geweld. Hoog tijd voor een offensief tegen homohaat, vindt Gerlof Leistra.

Incidenten tegen homo’s, lesbo’s, biseksuelen en transgenders zijn aan de orde van de dag. Scheldpartijen, openlijke discriminatie en geweld: lhbt’ers moeten een dikke huid hebben. Uit voorzorg durven veel koppels niet hand in hand over straat te lopen, laat staan elkaar in het openbaar te zoenen. Jaarlijks gaat het om zo’n vijftienhonderd incidenten, maar niet iedereen durft aangifte te doen.

Het begint met de opvoeding

Lang niet alle zaken komen voor de rechter. Het Openbaar Ministerie seponeert aangiften als er overtuigend bewijs ontbreekt of probeert verdachten en slachtoffers via bemiddeling (mediation) tot elkaar te brengen. Het is mooi als dat lukt, maar verdachten hebben er belang bij om spijt te betuigen. Maar of ze het menen?

Op discriminatie en geweld staan weliswaar forse straffen, maar het is belangrijker om incidenten te voorkomen. Dat begint met de opvoeding. Vooral in orthodoxe kringen – van christenen tot moslims – staat het huwelijk tussen man en vrouw voorop. Wie van die norm afwijkt, moet zijn of haar gedrag aanpassen. In het ergste geval wordt zelfs geweld gepredikt. In het onderwijs hameren docenten op gelijke rechten voor iedereen, ongeacht ras, geloof of seksuele voorkeur. Artikel 1 van de Grondwet is volstrekt helder. Maar ook hier geldt dat het helaas vaak mooie woorden zijn: de praktijk is hard.