De felheid waarmee in Nederland gestreden wordt om bedrijven te zuiveren van ‘foute’ producten of te dwingen tot ‘inclusieve’ marketing, zegt eigenlijk alles over de relatieve machteloosheid om werkelijke – dus economische – gelijkheid te realiseren, schrijft Constanteyn Roelofs.
Een illustratief verhaal over de diepe crisis waarin de linkerkant van het politieke spectrum zich bevindt: de HEMA is compleet van have en goed gestript door private-equityfondsen; het personeel vliegt met bosjes de laan uit en de mensen die nog wel de Jip & Jannekebroodtrommels in de schappen leggen, kunnen eigenlijk nauwelijks leven van het loon wat ze daar verdienen, laat staan een huis vinden in de buurt van de locaties van de winkels. Maar, en nu komt het: als ze een ‘regenboogouder’ zijn, dan hebben ze wel recht op extra vakantiedagen.
Constanteyn Roelofs
Wekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.
Wat zijn regenboogouders? Nou, dat zijn dus bijvoorbeeld twee meneertjes die samen een geadopteerd kind opvoeden, of gezegend zijn met een draagmoederkind – of twee mevrouwen die ook een kind hebben weten te maken, maar van wie er eentje anders gerechtigd is wegens het niet-baren. Dit heeft vanzelfsprekende gevolgen voor het zwangerschapsverlof, omdat de wet natuurlijk nog dateert uit de tijd dat baren nog gewoon werd gedaan door vrouwen, niet door personen met een baarmoeder en men nog niet zo verlicht was op het gebied van gender en ouderschap.
Het lijkt een mooi gebaar, maar het steekt wel schril af tegen de realiteit van de retailers waar het personeel eigenlijk nauwelijks nog rechten opbouwt en van nulurencontract naar nulurencontract zwerft, maar karig meedeelt in pensioenregelingen en waar het salaris sowieso al jaren niet meer in verhouding staat tot de inflatie, om nog maar te zwijgen van de stijgende woon- en zorgkosten. Sowieso zijn zwangerschapsregelingen bij een bedrijf waar er nog nauwelijks vaste contracten zijn, een beetje een wassen neus. De manier waarop het bedrijf met z’n mensen omgaat, heeft er zelfs toe geleid dat vakbond FNV pleit voor een HEMA-wet die moet voorkomen dat bedrijfsellende met flexibilisering en loonverlaging wordt afgewenteld op de werknemers.
Is gemiddelde medewerker geïnteresseerd in grenzen seksuele revolutie?
Het valt ook nog maar te bezien of de gemiddelde medewerker van de rookworstenbar nou erg geïnteresseerd is in de uiterste grenzen van de seksuele revolutie. Het zegt eigenlijk vooral veel over het engagement van de moderne linkse beweging, die kennelijk maar weinig invloed heeft op de grote koers van dergelijke bedrijven.
Lees ook van Constanteyn Roelofs: Kennelijk lijden we allemaal aan ‘witte psychose’ die therapie behoeft
De felheid waarmee in Nederland wordt gestreden om bedrijven te zuiveren van foute producten of te dwingen in de richting van ‘inclusieve’ marketing, zegt eigenlijk alles over de relatieve machteloosheid om werkelijke gelijkheid – economische dus – te realiseren. Een antwoord op het roofkapitaal ontbreekt. Het lukt niet om de lonen in de pas te houden met de groei van de economie, maar er worden wel bergen verzet op de afdeling marketing en bij de wat zachtere kanten van de afdeling personeel.
Concreet betekent dat dus dat de HEMA wel vrolijk meedoet met het verkopen van ramadanspulletjes, men geen Zwarte Piet meer voert (moge hij rusten in vrede) en dat er, als het Pride Week is, weer shirtjes met twee rookworsten of twee tompoezen in de schappen liggen ter meerdere ere en glorie van de medemens aan de roze kant van het seksuele spectrum. Baanzekerheid voor het kassameisje met een hoofddoek of een eerlijke beloning voor de homo bij de taarten zit er niet in.