De SGP kan wel groeien, maar wil niet

Als enige christelijke oppositiepartij kan de SGP op 17 maart profiteren van de rechtse onvrede over het kabinet-Rutte III, schrijft Roelof Bouwman. Maar dan moet je natuurlijk niet de linkse milieuplannen van het kabinet aan een meerderheid helpen.

‘De velden zijn wit om te oogsten.’ Maar weinig aanhangers van de Staatkundig Gereformeerde Partij (SGP) zullen met die bijbelse uitdrukking – afkomstig uit het vierde hoofdstuk van het Johannes-evangelie – onbekend zijn.

Het zijn woorden die ook van toepassing lijken op de SGP. Al sinds 1922 heeft de partij zitting in de Tweede Kamer. Het stemmenpercentage schommelde de afgelopen vijftig jaar tussen 1,5 en 2,3 procent. Maar nu zijn er enorme winstkansen.

Met Van der Staaij heeft de SGP goud in handen

Op 17 maart – Deo volente, ‘zo de Heere wil’, zeggen ze dan bij de SGP – is Kees van der Staaij voor de vierde keer lijsttrekker. Hij is een doorgewinterde figuur: alleen Mark Rutte en Geert Wilders hebben meer ervaring als boegbeeld bij Tweede Kamerverkiezingen.

Van der Staaij, zo is al vaak gebleken, heeft het talent om ook in een vijandige omgeving – tot in talkshows van de VARA aan toe – overeind te blijven met zijn orthodox-christelijke boodschap. Ook zijn onderkoelde humor doet het altijd goed. In de peilingen van Maurice de Hond staat hij bijna voortdurend in de top-5 van fractievoorzitters die bij kiezers het meeste vertrouwen genieten. Vóór collega’s als Pieter Heerma (CDA), Jesse Klaver (GroenLinks) en Rob Jetten (D66).

Kort en goed: met Van der Staaij heeft de SGP goud in handen. Daar komt bij dat zijn partij deze keer kan profiteren van de omstandigheid dat de twee belangrijkste concurrenten – regeringspartijen CDA en ChristenUnie – door de kiezers worden geassocieerd met het beleid van Rutte III.

Toevluchtsoord voor dakloos geworden conservatieven

Dat beleid is niet onder alle christelijke kiezers even populair. Steeds meer geld en bevoegdheden naar Brussel, steeds meer immigranten, steeds hogere collectieve lasten en dan ook nog rare fratsen als diversiteitsbeleid en gender- en lhbti-gelijkheid: zeker in de protestantse bolwerken in de bijbelgordel hoef je dan niet op applaus te rekenen.