Gestrand tussen wal en schip op de woningmarkt

Zoals veel millennials is Constanteyn Roelofs gestrand tussen wal en schip: de boot gemist voor een goedkoop huis en dusdanig hoge woonlasten (en studieschuld) dat sparen voor een eigen inleg maar nauwelijks lukt. Een uitzichtloze situatie.

Het is weer zover: ik heb de lentekriebels. Huishoudelijk ingesteld als ik ben uit dat zich voornamelijk in het eindeloos schuiven met meubeltjes, het vermarktplaatsen van overbodige rommel en het urenlang doorploegen van allerlei blogs en sites over interieurontwerp. Het zal je hobby maar wezen.

Gestrand

Terwijl ik tot mijn knieeën in de Deense designstoeltjes en nog in te lijsten prentjes stond, bedacht ik me dat het inmiddels al vier jaar geleden is dat ik mijn huidige woning betrok. Onmiddellijk maakte ik het rekensommetje dat ik dus al ruim 40.000 euro aan huur heb betaald. Geld dat natuurlijk net zo goed aan een hypotheek had kunnen worden besteed.

Maar ja. Een hypotheek krijg je tegenwoordig niet zomaar en zelfs al zou ik er eentje krijgen, dan zou ik er nog niets mee kunnen kopen bij de huidige huizenprijzen, en zeker geen leuk appartementje in het centrum van de stad. Zoals veel millennials ben ik gestrand tussen wal en schip: de boot gemist voor een goedkoop huis, geen ouders die even kunnen bijspringen en dusdanig hoge woonlasten (en studieschuld) dat sparen voor een eigen inleg maar nauwelijks lukt.

Politiek uitzichtloos

Tel daarbij op dat ik freelancer ben in een tamelijk moeilijke sector, en het is op een houtje bijten. Ook betaal ik de ‘singles tax’– belasting, internetabonnement, het is allemaal twee keer zo duur als je in je eentje woont. Zou ik willen kopen, dan concurreer ik met tweeverdienende stelletjes om dezelfde appartementen, en dat is een strijd die niet te winnen is. Treurig allemaal.

Daarnaast is de situatie ook nog eens politiek uitzichtloos. Rechts – zeg maar de VVD en het CDA – wordt gerund door de winnaars van deze vastgoedmarkt, de mensen die op grond van leeftijd en dergelijke op tijd op de vastgoedladder zijn begonnen en die alles in het werk stellen om de opgaande lijn voort te zetten. Links is ideologisch en emotioneel zo verbonden met de EU en het concept van open grenzen, dat twee belangrijke bouwstenen van de hausse op de woningmarkt – migratie en de extreem lage rente – uit die hoek nooit zullen worden aangepakt.

Economische groei

Ook heb ik (ondanks dat ik economisch maar matig onderlegd ben) steeds meer het vermoeden dat moderne economieën die drijven op schuld en diensten wel de vastgoedmarkten  moeten laten droogkoken; inmiddels is waardestijging van vastgoed een van de belangrijkste manieren om economische groei te realiseren.

Op huishoudelijk niveau zorgt de waardestijging van de woningmarkt  voor een middenklassegezin gedurende het leven voor een hoop inkomen. In dat licht bezien is het huidige beleid van te weinig bouwen, te veel binnenlaten, te veel liberaliseren van sociale huur en het stimuleren van enorme hypotheekschulden ineens best logisch en ook tamelijk onvermijdelijk – doet de regering het niet, dan wordt het kleed onder de economie vandaan getrokken, en dat moeten we niet hebben.

Aan deze overpeinzingen heb ik verder helemaal niets aan en hoe langer ik op macroniveau naar de woningmarkt kijk, hoe verdrietiger ik ervan word – ik ga wel weer vrolijke Scandinavische designkussentjes uitzoeken. Dan zit ik tenminste toch nog een beetje comfortabel in mijn te dure huis.