De grootste hondenbaan van Amerika is weer vergeven

10 juli 2021Leestijd: 3 minuten
Eric Adams schudt de hand van een politieagent. Foto: ANP

New York is zo’n uiterst Democratische stad dat de echte verkiezingen om het burgemeesterschap er niet toe doen. De voorverkiezingen van de Democraten is waar de strijd wordt beslecht. Eric Adams, de gematigde kandidaat, mag zich gaan voorbereiden op Amerika’s grootste hondenbaan, schrijft Victor Pak.

Victor Pak (1995) is redacteur bij EW. Wekelijks op zaterdag blogt hij over wat er speelt in de Amerikaanse politiek.

De Democraten bewezen zichzelf geen dienst in New York. De voorverkiezingen waren op 23 juni, maar de uitslag werd pas deze week definitief. Via een ingewikkeld kiessysteem was gestemd: kiezers konden vijf gerangschikte voorkeuren opgeven, wat bijdroeg aan de extreem trage telling van de stemmen. Sommige Democratische burgemeesterskandidaten deden haast Trumpiaanse uitspraken waarbij zij de New Yorkse kiesraad fel bekritiseerden.

Dat de verkiezingen een rommeltje zijn, is tekenend voor de stad en de eigendunk van de bewoners. New Yorkers zijn de arrogantste Amerikanen die er zijn: trots om in de grootste en duurste stad van het land te wonen, hoewel ze weten dat elders niet met ratten op straat en torenhoge criminaliteitscijfers hoeft te worden geleefd. Het predikaat ‘New Yorker’ en de vermeende status die er bij komt kijken, vergoeden een hoop ellende voor de inwoners.

Weinig toekomst perspectief voor New Yorkse burgemeesters

De houding van New Yorkers is eerder treffend verwoord door Jimmy Walker, burgemeester van de stad van 1926 tot 1932: ‘Ik zou liever een lantarenpaal in New York zijn, dan burgemeester van Chicago.’ Typerend is dat New Yorkers nooit helemaal begrijpen dat de rest van het land ze niet blieft. Menig politicus ziet het burgemeesterschap van de stad als opstapje naar hogere ambten, terwijl keer op keer blijkt dat het toekomstperspectief van voormalige New Yorkse burgemeesters behoorlijk tegenvalt.

Rudy Giuliani was een held na de aanslagen van 11 september 2001, maar gleed af als adjudant van voormalig president Donald Trump en maakte zichzelf geregeld belachelijk: zijn haarverf liep uit op een persconferentie en hij liet eens een scheet tijdens een hoorzitting over vermeende verkiezingsfraude. Michael Bloomberg wilde de Democratische presidentskandidaat worden in 2020, maar won ondanks het uitgeven van honderden miljoenen alleen bij de voorverkiezingen op het nietige Amerikaanse Samoa. Bill de Blasio, de huidige burgemeester van New York, deed ook mee aan die voorverkiezingen, maar was toen al afgehaakt omdat niemand op hem zat te wachten.

Tegen de tijd dat de ex-burgemeesters de stap hogerop willen maken, zijn ze vaak door de kritische pers in eigen stad al kapot geschreven en uitgekotst door de inwoners. De burgemeester van de stad kan het nooit goed doen. Neem de New Yorkse metro, honderdduizenden inwoners zijn ervan afhankelijk voor vervoer, maar er zijn talloze problemen. De burgemeester wordt erop aangekeken, alleen is de metro niet zijn verantwoordelijkheid: daar gaat de gouverneur van de staat New York over. Het is slechts een van de onderwerpen van getouwtrek tussen de gouverneur in Albany en de burgemeester in Manhattan.

Adams is gematigd voor New Yorkse begrippen

Nu mag Eric Adams die klus gaan klaren. Adams is pas de tweede zwarte burgemeester van New York in de geschiedenis, dat valt tegen voor zo’n progressieve stad waar een kwart van de inwoners zwart is (de eerste was David Dinkins, die burgemeester was van 1990 tot 1993).

De veganist en oud-politieagent is voor New Yorkse begrippen gematigd. Hij pleit voor streng politieoptreden tegen de criminaliteit in de stad. Ook spreekt hij zich uit tegen racistische praktijken, maar dat is volgens Adams geen reden te bezuinigen op de politie. Zijn progressieve opponente wilde liever op de politie bezuinigen en werd slechts derde bij de voorverkiezingen.

Adams kreeg ook steun van de conservatieve tabloid New York Post. De krant vroeg zich af: ‘Blijven we ons overgeven aan vuil, daklozen, geweld en wapens op onze straten en verraden we zo de toekomst van onze kinderen terwijl inwoners, werkgevers en welvaart uit de stad vertrekken?’ Terechte vragen, waaraan Adams een flinke kluif heeft in zijn aanstaande hondenbaan.