Klimaatactivisten strelen vooral hun ego

07 juli 2021Leestijd: 3 minuten
Protest bij pensioenfonds ABP. Foto: ANP

In tegenstelling tot wat klimaatactivisten denken, wordt er wel degelijk rekening gehouden met de lange termijn, schrijft Constanteyn Roelofs. Dat de door hen gehate kapitalisten inmiddels ‘om’ zijn qua groen, vinden ze eigenlijk maar een ‘inconvenient truth’.

Het had het wel iets koddigs, die activisten van Extinction Rebellion die het gebouw van pensioenfonds ABP bezetten. ‘Er is geen tijd meer te verliezen!’ schreeuwden ze, ‘het klimaat kan niet wachten’. Het impliciete verwijt is dat de mensen die daar met spandoeken en rare pakjes in de weer zijn, een bepaalde voorkennis hebben die ze binnen in dat gebouw niét hebben.

Constanteyn RoelofsWekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs (1989) de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.

Dat lijkt toch onwaarschijnlijk. Als er ergens één club bezig is met de toekomst, dan is het wel bij een pensioenfonds. Daar moeten ze immers enkele tientallen decennia in de toekomst kunnen kijken om het pensioen voor hun deelnemers veilig te stellen. Je zou toch denken dat als de wereld echt vergaat in 2050 doordat we zondigen met biefstukken en dieselwagens, de pensioenfondsen daar wel rekening mee zouden houden. Maar nee, er liggen ook al ingewikkelde plannen voor de jaren ’60 van deze eeuw klaar, dus zo’n vaart zal het wel niet lopen met het Voorspelde Einde der Tijden.

De activisten hoeven in tegenstelling tot de rekenmeesters van het pensioenfonds helemaal niet zo ver in de toekomst te kijken: hun horizon zijn de (sociale) media van de dag. Als ze maar trending worden op Twitter, als ze het Journaal maar halen en als ze de volgende dag in De Telegraaf staan is hun doel weer bereikt.

Investeringen beoordeeld op duurzaamheid

Van de andere kant hebben ze natuurlijk wel een punt: de pensioenfondsen sturen met hun enorme financiële slagkracht de economie, en als die de groene kant op moet, dan zijn de grote geldbronnen wel een belangrijk puzzelstukje voor de oplossing. Er gebeurt ook al genoeg op dat vlak. Sinds enkele jaren worden investeringen niet alleen op kredietwaardigheid beoordeeld, maar ook op duurzaamheid.

Kredietbeoordelaars als Moody’s hebben allerhande keurmerken. Alle beursgenoteerde bedrijven moeten, om financiering los te krijgen, duurzaamheidstargets opnemen in hun plannen. Ook bij het mkb is het steeds meer de norm: meer dan de helft van de leningen is tegenwoordig al gekoppeld aan groene doelen. Het omslagpunt naar groene en duurzame bedrijfsfinanciering is dus eigenlijk al lang voorbij.

Egocentrische betrekkingswaan

De omslag naar groen gaat echter niet op stel en sprong, omdat het ontwikkelen van de groene technologie en het vervangen van bestaande infrastructuur gewoon decennia kost. Dit zijn echter nuances die je nooit zal horen van de verhitte koppen achter de spandoeken.

Kortom, het was weer een fraai staaltje donquichotterie van de verwende en verveelde activistenklasse, voornamelijk leuk voor het groepsgevoel in de club. Activisten willen ook helemaal niet dat de problemen waar ze de spandoeken voor hebben, worden opgelost. Ze hebben geen boodschap aan twintigjarenplannen voor een vergroening of groene keurmerken op de kapitaalmarkt – het ego moet nú gestreeld. Dat de door hen gehate kapitalisten inmiddels ‘om’ zijn qua groen, vinden ze eigenlijk maar een ‘inconvenient truth’. Al het gebazel over het lot van de planeet op lange termijn is code voor een egocentrische betrekkingswaan die op zeer korte termijn bevrediging verlangt.