Wie moedig wil zijn in Nederland, is vogelvrij

Columnist Zihni Özdil is niet verbaasd dat de onthullingen van de vriendin van de vermoorde misdaadjournalist Peter R. de Vries tot weinig ophef leiden. De moed van Tahmina Akefi staat haaks op de lafheid van Nederland.

Doodsverwensingen – de allergrappigste die ik in de afgelopen vijftien jaar kreeg, was van iemand die hoopte dat ‘een kudde olifanten mijn hoofd eraf zou rukken’ – en scheldpartijen zijn part of the deal als je je in het publieke debat begeeft. Ze horen erbij.

Zo was er iemand die me wekelijks stalkte met e-mails. Met de knop Caps Lock aan schreef hij dan ‘OZDILTJE WE ZIJN JOUW SOORT SPUUGZAT’. Er zaten ook doodsverwensingen bij, maar geen doodsbedreigingen. Na anderhalf jaar kreeg ik er toch een angstig gevoel bij. Dus deed ik een melding bij de politie. Wat bleek? De Caps Lock-meneer was een gepensioneerde ex-militair die in een klein dorp in Friesland woonde. De Friese wijkagent die mijn melding onder ogen kreeg, ging – in het kader van ‘ons kent ons’ – bij hem langs. Zo van: ‘Joh, kom op, hou eens op met die rare mails, laat die Özdil met rust.’ Waarna de Caps Lock-meneer me een ellenlange e-mail stuurde, uiteraard in hoofdletters, dat ik zijn vrijheid beperkte. En dat ik hypocriet was omdat ik in mijn columns voor vrijheid van meningsuiting pleitte. Het gekke is dat ik hem toen, nadat ik erover had nagedacht, ergens ook wel gelijk gaf.

Het tragikomische van de mannen – het zijn bijna altijd mannen – die je belagen met scheldpartijen en doodsverwensingen, heeft een bepaalde esthetische schoonheid, zou je kunnen zeggen. Als onderdeel van de plethora, de overvloed aan literaire schepping in de menselijke geschiedenis.

Je staat in Nederland helemaal alleen zodra je geen Kamerlid meer bent

Pas toen ik echt met de dood werd bedreigd, kwam dat hard aan. Dat was naar aanleiding van een actie van de politieke partij DENK. De details laat ik hier achterwege, maar het komt erop neer dat er ‘concrete en directe’ bedreigingen zijn vanuit Turks-nationalistische hoek. Men is, in het kort, op zoek naar mijn huisadres om mij wat aan te doen. Sindsdien is mijn adres geheim en staat er een zogeheten red flag op. Die rode vlag geeft aan dat de brandweer en politie extra alert zijn als er iets in mijn omgeving gebeurt. Dat heeft de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) geregeld. Net als de aangiften tegen de dreigers. Dit stelde mij enigszins gerust want, daarover moet ik eerlijk zijn, het onveilige gevoel dat je krijgt na zulke bedreigingen is met geen pen te beschrijven.

Maar in de zomer van 2019 kreeg ik een e-mail van diezelfde NCTV. Of ik in Den Haag wilde langskomen. Omdat ik geen Tweede Kamerlid meer was, wilden ze mijn zaak stopzetten. Daar schrok ik zo van, dat ik niet eens heb gereageerd. Je staat in Nederland kennelijk helemaal alleen zodra je geen lid van de Tweede Kamer meer bent, terwijl je als Kamerlid je nek uit hebt gestoken, de Armeense genocide hebt erkend in het Nederlandse parlement en daardoor op een Turks-nationalistische hitlist bent beland.

Deze hele geschiedenis speelde zich als een film in mijn hoofd af toen ik vorige week op WNL het aangrijpende interview met de vriendin van Peter R. de Vries zag.