Hoera, het lood in ons bloed is bijna verdwenen

Een Amerikaanse psychotherapeut waarschuwt in een kersvers boek voor ‘giftig positivisme’. Daarmee bedoelt ze tijdens een scheiding of wanneer je een geliefde hebt verloren iets zeggen als: ‘Kop op, je zult zien dat je hier sterker uitkomt.’

Giftig groen negativisme: ‘We gaan eraan’

Okay, goed punt, maar minstens even ernstig lijkt mij een verschijnsel dat ik ‘giftig groen negativisme’ zou willen dopen. Zes meter zeespiegelstijging, de bramen rukken op, het gaat slecht met de grutto, mag ik nog kinderen op aarde zetten, overal PFAS, we gaan eraan.

Sommige van deze zorgen zijn tot op zekere hoogte terecht, maar het wordt zo vreselijk overdreven. Tevens krijgen allerlei buitengewoon positieve ontwikkelingen nauwelijks aandacht. Onlangs had de Volkskrant zowaar eens een keer goed groen nieuws. Volgens het RIVM was de luchtkwaliteit alweer verbeterd. Het bericht had niet misstaan op de voorpagina, maar was verstopt op ­pagina 10, in het kleinste formaat denkbaar (een zogeheten eenkolommertje).

Burgers worden dag in, dag uit blootgesteld aan giftig groen negativisme. Voor het broodnodige tegenwicht zet ik zo af en toe goed groen nieuws in de schijnwerpers. Vandaag is het de beurt aan lood.

Lood, in tegenstelling tot PFAS wél behoorlijk giftig, zat ooit overal in

Dat zat ooit overal in. In dat opzicht lijkt het wel een beetje op PFAS (met als verschil dat lood wél behoorlijk giftig is). Het zat in verf (loodwit), in potloden, al sinds de Romeinen in waterleidingen, via soldeer in ingeblikt voedsel, glazuur, het zit nog steeds in startaccu’s van auto’s en het zat in de benzine.