Er is altijd wel wat te zeuren over excuses. Maar het is goed dat ze worden gemaakt

Sorry zeggen is nooit makkelijk, en dat geldt zeker voor de historische excuses die regeringsleiders wereldwijd steeds vaker maken. Ze zijn niet overtuigend genoeg, komen te laat, eigenlijk had iemand anders meer of eerst recht op excuses… Enfin, er is altijd wat. Zo ook bij de excuses die premier Mark Rutte in Schaarsbergen afgelopen week namens de staat aanbood aan de veteranen van Dutchbat III, voor de omstandigheden waaronder ze in 1995 naar Srebrenica zijn gezonden, voor ‘de opvang na terugkeer en voor het gebrek aan steun toen Dutchbat III in het beklaagdenbankje terechtkwam’.

Dat excuses nooit helemaal voldoen in ieders ogen – ook deze weer niet – is omdat ze gaan over hypergevoelige en complexe historische kwesties. Maar dat mag geen beletsel zijn om ze dan maar niet uit te spreken. De kritiek en ook wel het cynisme rond excuses krijgen veel aandacht. Maar het blijkt vaak een klein deel van het verhaal. De niet-luidruchtige meerderheid van de mensen die het betreft, waardeert de excuses, ook al maken ze lang niet alles goed. En dat moet steeds het zwaarst wegen.