Kom met polderakkoord: hogere lonen, meer werken

Het is al lange tijd angstaanjagend stil in de polder. Ooit geroemd als kracht van de Nederlandse economie – geen verlammende stakingen, maar gewoon met elkaar aan tafel overleggen – lijkt ‘polderen’ nu uit. Werkgevers worden al jaren gebruikt als stelpost om gaten in de begroting te dichten, in plaats van te worden gezien als serieuze gesprekspartner. De krimpende vakbonden spelen ook steeds minder een rol.

Slecht doordacht Pensioenakkoord (2019) laatste grote akkoord

Het laatste grote akkoord dat de Sociaal-Economische Raad (werkgevers, vakbonden en door het kabinet voorgedragen kroonleden) bereikte, dateert alweer uit 2019: het slecht doordachte Pensioen­akkoord. Dat werkgevers en werknemers in het overlegorgaan Stichting van de Arbeid samen met het ­kabinet een sociaal akkoord bereikten, gebeurde alweer negen jaar geleden.

Het is hoog tijd dat vakbonden, werkgevers en het kabinet met elkaar aan tafel gaan zitten met als doel een ambitieus polderakkoord. Een nieuwe versie van het in 1982, dus veertig jaar geleden, gesloten Akkoord van Wassenaar. Of eigenlijk: de omgekeerde versie daarvan.

Het kabinet roept te pas en te onpas dat Nederland moet accepteren dat het ‘collectief armer’ wordt door de energiecrisis en de inflatie. Rationeel klopt dat. Het kabinet moet niet – en kan niet – iedereen blijven compenseren voor de gestegen energierekening. Zeker, voor mensen met een laag inkomen die in ‘energiearmoede’ vervallen, moet iets gebeuren. Maar 17,7 miljoen Nederlanders afschermen van de boze buitenwereld kan simpelweg niet. Enig perspectief bieden is wel nodig.