Brieven van Elsevier-lezers

'Anke Teunissen / Hollandse Hoogte'

Brieven moeten gaan over recent verschenen artikelen, niet langer zijn dan 150 woorden en voorzien zijn van naam en adres. Afzenders verlenen onherroepelijk toe­stemming voor redigeren en openbaarmaking. Adres: Elsevier, Postbus 152, 1000 AD Amsterdam of brieven.elsevier@elsevier.nl

Monsanto

In het Verhaal van de week ‘Het meest gehate bedrijf ter wereld’ (23 mei) doet wetenschapsredacteur Simon Rozendaal een poging om de tegenstanders van zaadveredelaar Monsanto wat tegengas te geven. Ik heb het artikel met interesse gelezen, maar kan me niet aan de indruk onttrekken dat Rozendaal een eenzijdig beeld schetst.
Onvolledig is bijvoorbeeld de schematische voorstelling en vergelijking van de klassieke plantenveredeling en de plantenbiotechnologie. Bij toepassing van biotechnologische veredelingstechnieken moet een onderscheid worden gemaakt tussen cisgenese (binnen dezelfde soort) en transgenese (inbrengen van soortvreemd DNA). De eerste  is veel minder omstreden dan de laatste.
Onvermeld blijven de risico’s van uitkruising naar andere gewassen van het in katoen ingebrachte Bt-gen, een eventuele ­resistentiedoorbraak en mogelijke negatieve effecten op nuttige andere organismen, zoals is aangetoond bij vlinders.
Onderbelicht blijft het patenteren van via genetische modificatie ontwikkelde rassen, waardoor planteigenschappen die vrijelijk in de natuur voorkomen, worden toegeëigend en niet langer – tenzij onder licentie – voor andere veredelaars beschikbaar zijn. Het gevolg is een zeer remmende werking op verdere innovatie in een bloeiende bedrijfssector als de zaadveredeling.
Rim de Kroon, Andijk

Monsanto (2)

Parafraserend is bijna alles wat Simon Rozendaal beweert in ‘Het meest gehate bedrijf ter wereld’ aantoonbaar onjuist, ongenuanceerd of overdreven. Bij alle cijfers mis ik bijvoorbeeld de miljoenen dollars die Monsanto jaarlijks besteedt aan rechts­zaken, die meestal door het bedrijf zelf zijn geïnitieerd.
Monsanto claimt patent op delen van een gewas en klaagt biologische boeren aan als genetisch gemodificeerde zaden op hun landerijen waaien en zij ‘er dus van profiteren (sic)’. Als een overheid voedselfabrikanten die met gentechproducten werken wil verplichten dit te vermelden op hun etiketten, dan sleept Monsanto deze voor de rechter.
Zo zijn er veel meer voorbeelden van de nietsontziende macht van deze chemie/voedselgigant. Europa krijgt ook met gentechvoedsel te maken, zodra er een vrijhandelsakkoord is tussen Amerika en Europa (TTIP).
E. Voogel-Wezeman, Castricum

Cultuurpolitiek

Gerry van der List noemt in zijn column van 23 mei de cultuur­politiek van De Wereld Draait Door geslaagd.
Als een eenvoudige (alleen in Nederland bekende) presentator bij een publieke omroep als de VARA drie keer de balkenende­norm krijgt (mijns inziens is in dit verband geen sprake meer van verdienen), dan kun je je in alle ernst afvragen of kan worden gesproken van een geslaagde cultuurpolitiek.
Zou met een aanzienlijk lagere beloning van de presentator niet een gelijkwaardig programma kunnen worden gemaakt? Uiteindelijk gaat het om de inhoud en zijn het in hoofdzaak de gasten die het niveau van het programma bepalen.
W. Claessen, Roermond

Groei

Wie pleit voor een economie met minder of geen groei is niet zo naïef als essayist Sebastien Valkenberg denkt (‘Een typische intellectuelenkwaal’, 23 mei). In elk biologisch of ­economisch systeem loopt ongebreidelde groei ooit tegen grenzen aan. Door technische innovatie kunnen die grenzen vaak worden doorbroken, maar een economie is pas echt gezond als die ook zonder groei kan.
Stabiliteit is een uitstekend ­alternatief als geen verdere groei mogelijk is. Helaas kunnen overheden niet omgaan met die rea­liteit. Zij moeten hun tekorten ­financieren uit groei. De oplossing is de tering naar de nering zetten. Het is beschamend dat economen en politici dat nog steeds niet beseffen.
Frans Dijkstra, Ommen

Correctie

Bij ‘De Oranjes in het Witte Huis’ (30 mei) staat op pagina 21 een foto van koningin Wilhelmina die de graftombe van president George Washington verlaat. Dit was niet in 1948, maar in 1942.
De redactie