Hoe Donald Trump deze week het isolationisme liet varen

In zeven dagen tijd transformeerde Donald Trump van een president met isolationistische neigingen tot één die zich actief roert op het wereldtoneel. Het leverde hem nieuwe vrienden op, maar zijn supporters mopperen.

Wat is er gebeurd met America First, de ideologie van Donald Trump om eerst de binnenlandse problemen op te lossen, voordat de Verenigde Staten zich bemoeien met kwesties in het buitenland? Tijdens de verkiezingscampagne en in zijn eerste weken in het Witte Huis sprak Trump steevast kritisch over militair ingrijpen en trok hij het nut van de NAVO in twijfel. Alles moest draaien om het welzijn van Amerikaanse arbeiders.

Prominente rol
De situatie ziet er anders uit, nu Trump zijn eerste honderd dagen als president er bijna op heeft zitten. Nadat de Syrische president Bashar al-Assad werd beschuldigd van het gebruik van gifgas in de provincie Idlib, keurde Trump afgelopen week een raketaanval goed op een vliegveld van het Assad-regime. En donderdag lieten de Verenigde Staten hun spierballen zien in Afghanistan, waar de grootste niet-nucleaire bom werd ingezet tegen Islamitische Staat.

De NAVO een achterhaalde en verouderde organisatie? Welnee, zei Trump deze week na een vergadering met secretaris-generaal Jens Stoltenberg. De president noemde de NAVO ‘een bolwerk voor vrede en veiligheid’, al blijft hij wel bij zijn eis dat de lidstaten meer bijdragen aan de alliantie.

En dan is er Noord-Korea. Voorganger Barack Obama waarschuwde Trump al dat het regime van Kim Jong-un wel eens de grootste bedreiging kan zijn voor Amerika. Nieuwe kernproeven door het communistische land werden door de regering-Trump fel bekritiseerd en in Washington gaan geruchten over een preventieve aanval op Noord-Korea. Tegelijkertijd wordt druk gezet op China om Noord-Korea in het gareel te dwingen.

Nieuwe adviseurs
De vraag is waar de isolationistische Trump is gebleven. Jessica Ashooh van denktank Atlantic Council zegt tegen Elsevier dat Trump ‘het gewicht van het presidentschap’ lijkt te ervaren. ‘Het is heel anders om in een campagne dingen te zeggen over de wereld dan om als president daadwerkelijk het laatste woord te hebben over buitenlands beleid.’

Bovendien lijkt Trump het advies van traditionele Republikeinen steeds meer te waarderen. Vooral de leiding van de nieuwe Veiligheidsadviseur luitenant-generaal H.R. McMaster is belangrijk, zegt Ashooh. Steve Bannon, in de eerste roerige weken nog de belangrijkste adviseur van Trump, werd uit de Nationale Veiligheidsraad gezet en McMaster bracht conservatieve mensen uit het leger met zich mee.

Gejuich en gemor
De reacties op Trumps buitenlands beleid zijn wisselend. Republikeinen en Democraten die eerder alles afkeurden wat Trump deed, reageren verheugd dat de president lijkt te luisteren naar het establishment. Republikein Elliot Abrams, die voor het ministerie van Buitenlandse Zaken werkte onder George W. Bush en Ronald Reagan, zegt dat het beleid ineens lijkt op dat van zijn eerdere bazen. ‘En dat vind ik een erg goed teken.’

In het nationalistische kamp dat Trump steunde, wordt minder optimistisch gereageerd. Bannon, nog altijd welkom in het Witte Huis, probeert de president te overtuigen dat Amerika een beperkte rol moet spelen in de wereld. De conservatieve radiopresentator Ann Coulter – die een boek schreef getiteld In Trump We Trust – schreef op Twitter: ‘Diegenen die wilden dat we ons bemoeien met het Midden-Oosten hebben op andere kandidaten gestemd.’

Laura Ingraham, een andere radio-host die Trump steunde, zei tegen CNN te geloven dat de president zijn verkiezingsbeloften gewoon zal nakomen. ‘Trump zal nooit een conventionele politicus zijn. Het kan me niet schelen hoeveel gematigde advsieurs hij om zich heen verzamelt, zijn politieke instincten zijn scherp. Hij weet dat hij niet opnieuw wordt verkozen zonder de populisten.’