Als ze een cv zou opstellen om ‘stijlicoon van de wereld’ te worden, is er veel dat voor haar pleit.
Melania Trump mag zich sieraden- en horlogeontwerpster noemen. Ze koos tijdens haar studie in de Sloveense hoofdstad Ljubljana voor een architectuuropleiding, maar vond werk vóór de camera, als model. Haar gezicht sierde omslagen en haar lichaam prijkte – soms in volle glorie – in tijdschriften als Harper’s Bazaar en GQ.
Haar moeder was patroonmaakster en naaide kleren – toch leuk als er in de jeugd al een band met de mode-industrie is. Melania spreekt haar talen: handig in de internationale modewereld waar ze, tijdens de New York Fashion Week, haar echtgenoot ontmoette. En ze stond, toen ze in 2005 met deze Donald Trump trouwde, in haar bruidsjurk op de cover van Vogue, gefotografeerd door Mario Testino, die ook prinses Diana zo mooi vastlegde.
Melania heeft een ideaal figuur en geld genoeg om zich door prominente ontwerpers te laten kleden. En ze is sinds 20 januari 2017, de dag dat haar man werd geïnaugureerd als president, first lady van de Verenigde Staten. Ze is niet de eerste presidentsvrouw die ooit model was: Betty Ford (1918-2011) en Pat Nixon (1912-1993) gingen haar voor.
Tegenstand van gevestigde namen
En toch, Melania kreeg van de modewereld bepaald geen warm onthaal. Net als Anna Wintour, de machtige hoofdredacteur van de Amerikaanse Vogue, spraken veel modeontwerpers zich uit tegen de Republikeinse kandidaat Trump – en dus ook tegen diens echtgenote. Wintour voerde zelfs campagne voor Hillary; in februari 2016 droeg ze, zittend op de eerste rij bij een Marc Jacobs-modeshow, een T-shirt met het portret van de Democratische presidentskandidaat.
Ontwerper Marc Jacobs (1963) gaf te kennen dat hij geen interesse heeft om Melania Trump ooit te kleden. ‘Ik steek mijn energie liever in het helpen van hen die geraakt zullen worden door (Donald) Trump en zijn aanhangers.’ Jacobs’ collega Tom Ford (1961) zei dat hij al een paar jaar geleden was gevraagd om Melania te kleden, maar had geweigerd. Hij vond haar niet passen bij zijn imago.
Dat aan hem en veel anderen werd gevraagd of ze de aanstaande presidentsvrouw zouden willen kleden, heeft alles te maken met een open brief van de Franse ontwerpster Sophie Theallet (1964). Theallet, die first lady
Michelle Obama van jurken voorzag, sprak daarin haar afschuw uit van Donald Trumps ‘retoriek vol racisme, seksisme en xenofobie’. Zij vond dat je hem niet moet steunen door zijn vrouw in de kleren te steken. De Amerikaan Humberto Leon (1975), de helft van het Kenzo-ontwerpersduo, onderschreef dat standpunt op Facebook: ‘(…) en als zij kleren van je draagt, moet je vertellen dat je haar niet steunt’.
Snoeptinten
Ook tijdens de verkiezingscampagne waren er nauwelijks ontwerpers die zich achter Melania schaarden. Er werd wel breeduit verteld over de Ralph Lauren-broekpakken die speciaal voor Hillary Clinton waren ontworpen. Maar van de witte jumpsuit van dezelfde ontwerper die Melania droeg tijdens de verkiezingsnacht, werd alleen onmiddellijk gezegd dat zij dit kledingstuk zelf had gekocht in de Ralph Lauren-winkel.
Het opvallend blanke ontwerp bevestigde voor modekenners de akelige voorkeur van Melania om zich in suiker- en snoeptinten te kleden. Het leverde haar weinig positieve kritiek op. Zoals haar optreden in keurige strikbloezen, in het Amerikaans pussy bow genoemd, haar ook op hoon kwam te staan na de denigrerende ‘grab ‘em by the pussy’-opmerking van haar man.
André Leon Talley (1949), voormalig Vogue-redacteur en betrokken bij het kleden van Melania als bruid, meldde in The New York Times onder de kop ‘Monsieur Vogue is Leaving Trumpland’ dat hij respect had voor Melania, maar niet meer met de Trump-familie wil worden geassocieerd.
Ommekeer als gevestigde first lady
Ontwerpster Carolina Herrera (1939) voorspelde in vakblad Business of Fashion dat de modewereld binnen twee tot drie maanden zal bijdraaien. ‘Je zult zien dat
iedereen dan Melania wil kleden. Ze vertegenwoordigt de Verenigde Staten.’
Thom Browne (1965), die ook Michelle Obama kleedde, is die mogelijke ommekeer voor en liet in een ander vakblad nogal officieel noteren: ‘Uit respect voor de positie van de first lady van de Verenigde Staten zou ik het een eer vinden als ik in aanmerking zou mogen komen om te ontwerpen voor de first lady van de Verenigde Staten.’