Een kunsthistoricus als ambassadeur? De aanstelling van Cynthia Schneider leidde in eerste instantie tot gefronste wenkbrauwen. Hoewel ze soms ongewoon handelde, wist ze wel degelijk de Joint Strike Fighter aan Nederland te slijten.
Cynthia Schneider (64) is de eerste om toe te geven dat ze niet altijd een gemakkelijke baas was voor het ambassadepersoneel in Den Haag. Lachend: ‘Ik had vaak ideeën waar mensen van Buitenlandse Zaken nog nooit over hadden nagedacht. Dat veroorzaakte soms wat frictie.’
Haar achtergrond maakt haar anders dan de meesten van haar voorgangers. Schneider promoveerde op de werken van Rembrandt en andere Nederlandse meesters en werkte aan Georgetown University in Washington als kunsthistoricus. Ze had weinig ervaring in de politiek of als hoofd van een grote organisatie. Toch wordt ze in 1998 door president Bill Clinton naar Nederland gestuurd. Een vriendendienst.
16 augustus 1953 in Pennsylvania
Voor ambassadeur-schap: B.A. kunst aan Harvard, doctoraat aan Harvard, specialisme zeventiende-eeuwse Nederlandse kunst. Hoogleraar aan Georgetown University.
1998-2001 Ambassadeur in Nederland
Na ambassadeurschap: hoogleraar diplomatie en cultuur aan Georgetown,
fellow bij denktank Brookings, onderzoek naar Amerikaanse relaties met islamitische wereld
Ze brengt nieuwe accenten aan. Er komt meer aandacht voor Amerikaanse cultuur in Nederland – zo helpen de Amerikanen voor het eerst mee aan North Sea Jazz. De ambassade toont een menselijke kant en vangt nabestaanden van de Lockerbie-aanslag op als het tribunaal in Nederland van start gaat. En Schneider neemt de Nederlandse militaire top midden op de dag naar een film over de Tweede Wereldoorlog. ‘Mijn personeel kon eerlijk zijn tegen me – en ze zeiden vaak genoeg dat mijn ideeën slecht waren. Maar de beslissing was aan mij.’
Schneider levert na haar vertrek flinke kritiek op de Nederlandse maatschappij – waarover ze zoveel had gelezen tijdens haar studie, maar die toch anders in elkaar blijkt te steken. ‘Dat hoor je eigenlijk niet te doen.’ Ze grinnikt. ‘Maar ik ben nou eenmaal heel direct – een Nederlandse eigenschap, toch?’
Hoe was de relatie tussen Nederland en Amerika tijdens uw tijd in Den Haag?
Het was totaal niet moeilijk om met de Nederlandse regering samen te werken. Of het nu ging om Kosovo, de berechting van Milosevic of het Lockerbie-tribunaal: Nederland stapte keer op keer naar voren. Toen ik toenmalig premier Wim Kok bedankte voor de hulp bij het berechten van de daders van de Lockerbie-aanslag, haalde hij zijn schouders op zei hij dat het ‘de enige juiste optie’ was. Het toont voor mij aan waarom Nederland op internationaal gebied zo effectief is. Nederland kan worden vertrouwd als partner en hunkert niet altijd naar erkenning.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout