De deadline is verstreken en verschillende conservatieve parlementariërs in Groot-Brittannië hebben zich verkiesbaar gesteld voor het premiersambt en het leiderschap van de regerende partij.
Alle ogen waren gericht op Boris Johnson, die op het laatste moment besloot niet mee te dingen naar de baan van David Cameron. Maar wie zijn de politici die wel azen op het premierschap? Hoe ziet hun politieke loopbaan eruit en wat zijn hun kansen?
Theresa May
De minister van Binnenlandse Zaken Theresa May kondigde op donderdagochtend aan dat zij zich beschikbaar stelt voor het premierschap. De 59-jarige is conservatief en liberaal. Hoewel zij ‘suf’ over kan komen, wordt ze ook gezien als een stijlicoon voor ‘powervrouwen’ van middelbare leeftijd. May is waarschijnlijk de grootste kanshebber. Ze zou de partij weer kunnen verenigen en heeft beloofd dat de Brexit-stem tijdens het referendum ‘ook echt een Brexit betekent’. Veel ‘Leave’-conservatieven zijn echter sceptisch: als minister lukte het May niet met migratiesaldo te verlagen, terwijl de Tory-partij dat wel had beloofd.
Tory Minister Anna Soubry apologises for state of British politics and backs Theresa for PM. “We’ve had enough of these boys messing about.”
— Jack Blanchard (@Jack_Blanchard_) 30 juni 2016
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Michael Gove
Even voor de ‘schokkende’ mededeling van Johnson bracht minister van Justitie Michael Gove naar buiten dat hij zich wel verkiesbaar stelt. Er werd eerst aangenomen dat de Brexit-bondgenoot van Johnson de oud-burgemeester van Londen zou steunen, en daarmee een positie in het kabinet onder Johnson te pakken. Gove liet als staatssecretaris Onderwijs (2010-2014) veel steken vallen, maar was een van de meest prominente conservatieve parlementsleden na de verkiezingen in 2015.
Stephen Crabb (uit de race)
Naast May is Stephen Crabb de enige kandidaat die campagne voerde tegen een Brexit. De streng-conservatieve politicus werd recentelijk benoemd tot minister van Pensioenen, na het vertrek van Ian Duncan Smith. Veel parlementariërs in het liberale kabinet van Cameron zien Crabb echter niet als leider, omdat hij niet progressief genoeg zou zijn. Zo stemde hij in 2013 tegen het legaliseren van het homohuwelijk.
Liam Fox (uit de race)
Als een Conservatief pur sang tekent Liam Fox altijd netjes binnen de lijntjes van de partij. In 2005 stelde hij zich ook al verkiesbaar voor het leiderschap van de partij, die toen het grootste oppositieblok was. Fox gooide het op het oude, conservatieve gezinsleven. Hij snakte naar traditie en ouderwets leven, maar verloor van de jonge Cameron. Wel werd hij benoemd tot schaduwminister van Defensie. Fox is nog steeds weinig progressief: hij pleit voor ‘enorme restrictie dan wel een verbod op abortus’ en staat bekend als ‘homofoob’.
Andrea Leadsom
De pro-Brexit minister van Klimaat en Energie, Andrea Leadsom, was een van de meeste actieve campagnevoerders in de aanloop naar het referendum. ‘Laten we gebruik maken van de kansen die wij krijgen door Brexit!’ zei de politicus toen ze haar kandidatuur aankondigde. Zij heeft zich vaker uitgesproken als voorstander van de directe democratie en staat bekend als traditionele conservatief.