Vicepresident Joe Biden (74) weidt uit over dood van zijn zoon Beau en zijn besluit om niet mee te doen aan de verkiezingen. Een vraag blijft hangen: gaat hij het in 2020 wel proberen?
Het is moeilijk om niet mee te leven met Biden bij het lezen van zijn nieuwe boek Promise me, dad. De vicepresident onder Barack Obama verloor in 2015 zijn 46-jarige zoon Beau, die twee jaar lang streed tegen een hersentumor. Een tragedie voor de familie, ook al omdat Beau een rijzende ster was in de Democratische partij. Biden noemt zijn zoon liefkozend ‘Biden 2.0’, de verbeterde versie van zichzelf.
Verkrijgbaar vanaf 14 november 2017
Uitgever: Flatiron Books
264 Bladzijden
Misschien was de tragedie nog wel groter, omdat Biden het allemaal al eens meemaakte. Net nadat hij op 30-jarige leeftijd voor het eerst verkozen was tot de Senaat, verongelukten zijn vrouw en 1-jarige dochter bij een auto-ongeluk. Biden besloot zijn politieke carrière voort te zetten én te zorgen voor twee zoons, Beau en Hunter.
Het boek ademt menselijkheid: Biden weidt uit over hoe hij voor Beau zorgt tijdens zijn ziekbed, en over hoe hij zijn verdriet in het publieke oog moest verwerken. Hij schuwt niet weg van zijn kwetsbaarheid tijdens die periode.
Bijna meegedaan in 2016
Verweven door het boek is Bidens besluit om niet mee te doen aan de verkiezingen van 2016. In het hoofdstuk ‘Run, Joe, Run’ blijkt dat dit bijna anders was gelopen. Biden had al een team met adviseurs verzameld, kreeg een steunbetuiging van George Clooney en had zelfs een speech klaar om zijn kandidatuur voor de Democratische partij aan te kondigen.
Beau was een van de grootste voorstanders van het idee (ook al was dat niet de promise die hij van zijn vader vroeg). Na Beau’s overlijden probeerden verschillende Democratische kopstukken Joe in dezelfde richting te duwen.
Maar voor Biden was het verdriet nog te vers om een campagne voor het presidentschap te voeren, en de druk op zijn familie bovendien te groot. Biden schrijft over een moment waarop hij tijdens een speech bijna in tranen uitbarstte, omdat iemand een lovende opmerking maakte over Beau. ‘Zo hoort een presidentskandidaat zich niet te gedragen in het openbaar.’
Bidens werk is geen poging collega’s zwart te maken. Toch wordt duidelijk dat hij niet de grootste fan is van Hillary Clinton. De Clinton-campagne was – zoals eerder al gedocumenteerd – geobsedeerd door een mogelijke kandidatuur van Biden, bang voor extra tegenstand. Op een bepaald moment vroeg Clinton het op de man af. ‘Toen ze de kamer verliet, voelde ik een soort medelijden voor Hillary. Misschien heb ik haar verkeerd gelezen die dag, maar ze leek weinig zin te hebben in een presidentsrace.’
Nog één keer?
De grote vraag waarmee de lezer blijft zitten, is het motief van Biden om dit boek te schrijven. Hij zegt zijn verdriet kwijt te willen en anderen in dezelfde situatie hoop te bieden. En dat is ongetwijfeld waar. Tegelijkertijd stookt Promise me, Dad de geruchtenmachine op: wil hij in 2020 toch nog één keer voor het presidentschap gaan?
Achteraf gezien had Biden een goede kans op succes gehad in 2016, met zijn persoonlijke politieke stijl en populariteit in veel van de staten die Donald Trump onverwacht won. Hij is een van de weinige Amerikaanse politici die het jasje van ‘gerespecteerd staatsman’ uitstekend past. Maar in 2020 is hij 78 jaar oud.
Biden wil voorlopig geen beslissing nemen. ‘Ik ga de deur nog niet dichtgooien. Wie weet wat de situatie over anderhalf jaar is?’
Wilt u wekelijks het laatste nieuws over Amerika ontvangen? Meld u dan aan voor onze nieuwsbrief van American Dreamers!