Gedrag van Democraten verpest Bidens infrastructuurfeestje

Eindelijk willen de Verenigde Staten weer groots investeren in infrastructuur, en dat ook nog dankzij zeldzame politieke samenwerking. Een feestje is er nog niet: enerzijds door het vertrek van de New Yorkse gouverneur Andrew Cuomo, anderzijds omdat Democraten in het Congres met elkaar overhoop liggen.

Cuomo, een Democraat, had weinig keus. Terwijl de afgelopen maanden elf vrouwen naar voren traden met aantijgingen van seksueel wangedrag – van ongewenst zoenen tot handtastelijkheden en seksueel getinte opmerkingen – bleef hij volhouden dat het allemaal onzin was. Vorige week bevestigde een onafhankelijke commissie de verhalen van de vrouwen en hing een afzetprocedure in de lucht.

Cuomo hield dinsdag de eer aan zichzelf: ‘De beste manier waarop ik nu kan helpen is door opzij te stappen, en de regering weer laten regeren.’ Het is een keiharde val voor de politicus die van links Amerika hoge cijfers kreeg in de eerste maanden van de coronapandemie (ondanks dat de staat New York relatief zo ongeveer de meeste coronadoden kent) en werd genoemd als mogelijke presidentskandidaat.

Verroeste bruggen

Het nieuws van Cuomo’s vertrek overschaduwt een zeldzame situatie in Washington: politieke samenwerking. Dinsdagochtend stemden 69 Senatoren voor een infrastructuurpakket ter waarde van bijna een biljoen euro: dat is 1.000 miljard. De zak geld moet de komende acht jaar worden gebruikt voor broodnodige reparaties van bruggen, wegen en vliegvelden én voor zaken als meer elektrische laadpalen, beter openbaar vervoer en snel internet in plattelandsgebieden.

Het Congres is al jaren vooral bezig met politieke gevechten en veel minder met wetgeven. Meerdere keren leken de onderhandelingen, die sinds begin dit voorjaar liepen, ten einde te komen. Achter de schermen hamerde  president Biden op geduld – tegen de zin van sommige progressieve Democraten. Senator Mitt Romney, een Republikein, noemde de wet dinsdag een investering die ‘we eens per generatie zien, en dat zonder de belastingen te verhogen’.

Donald Trump noemde de wet het product van ‘radicaal links’. Er zit een flinke dosis jaloezie in zijn uitspraken: Trump wilde zelf graag een infrastructuurwet op zijn bureau toen hij president was, maar kreeg dat niet voor elkaar. Bovendien laat de stemming zien dat Trump minder grip heeft op de Senaat dan hij hoopte. De oud-president dreigde om geen partijgenoot die vóór de wet stemde nog te zullen steunen bij de komende verkiezingen. Negentien Republikeinen negeerden de oud-president, onder wie leider Mitch McConnell.

Ruziënde Democraten

Dat Biden nog geen feestje kan vieren, heeft te maken met de situatie in het Huis van Afgevaardigden. Democraten hebben daar een meerderheid, maar leider Nancy Pelosi wil pas stemmen over infrastructuur als een ander plan rond is. Ze wil nog eens ruim 3 biljoen euro uitgeven aan wat Democraten ‘menselijke infrastructuur’ noemen. Het gaat om allerlei zaken: van thuiszorg tot goedkoper onderwijs en van milieubeleid tot meer sociale woningbouw. Als een dergelijk begrotingsplan wordt goedgekeurd, zou het de grootste investering in het sociale vangnet zijn sinds de jaren 60.

De komende onderhandelingen draaien niet om samenwerking met de oppositiepartij: geen Republikein zal het plan steunen. Nee, Pelosi in het Huis van Afgevaardigden en Chuck Schumer in de Senaat moeten ervoor zorgen dat ze alle Democraten bijeenhouden, want de meerderheden zijn uiterst krap. Dat kan nog flink lastig worden. De gematigde Senator Joe Manchin maakt zich zorgen over inflatie en collega Kyrsten Sinema zei onlangs dat ze een wet van 3 biljoen euro simpelweg niet zal accepteren. Het leidde tot een boze reactie van het progressieve Congreslid Alexandria Ocasio-Cortez, die en passant dreigde de infrastructuurwet te blokkeren.

Gezellig is anders. Pelosi en Schumer hebben midden september als deadline gesteld om beide plannen door het Congres te loodsen. Als het lukt, kan Biden in één keer een handvol verkiezingsbeloftes afvinken. Mislukt het, dan blijkt de lange, zware weg naar politieke samenwerking in de Senaat niet eens een feestje waard.