Wat twee ‘revoluties’ in Egypte hebben geleerd, is dat de bevolking niet bang is om in opstand te komen. In Egypte is de stem van de straat waardevoller gebleken dan die in het stemhokje.
In Egypte heeft het leger een eind gemaakt aan het incompetente landsbestuur van president Mohammed Morsi en zijn Moslimbroeders.
Gesteund door vertegenwoordigers van de oppositie, vooraanstaande islamitische organisaties en koptische christenen, heeft het leger de macht weer naar zich toegetrokken. Hoewel het not done is om een staatsgreep toe te juichen, moet worden vastgesteld dat deze ‘coup’ de enige optie was die Egypte nog restte.
Ontwrichting
Morsi en zijn Moslimbroederschap koersten met Egypte af op een economische afgrond, terwijl achterstelling van vrouwen en vervolging van christenen en andersdenkenden zorgden voor een steeds grotere sociale ontwrichting.
Tientallen miljoenen, vooral stedelijke Egyptenaren lieten op niet mis te verstane wijze hun ongenoegen blijken, maar Morsi wilde van geen wijken weten.
Morsi was de eerste democratisch gekozen president na de opstand tegen president Hosni Mubarak begin 2011. Tot en met Mubarak, een luchtmachtofficier, had Egypte na 1953 altijd een militair als president.
Moslimbroeders
De president van het constitutioneel gerechtshof, Adly Mansour, is naar voren geschoven als tijdelijk president.
Oppositieleider Mohamed ElBaradei wordt interim-premier. Een koptische christen wordt vicepremier. Zodra er een nieuwe constitutie is, volgen verkiezingen – althans, dat is wat het leger nu zegt. Áls er weer verkiezingen komen, lijkt het onwaarschijnlijk dat de Moslimbroeders opnieuw mogen meedoen.
De Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans (PvdA) heeft zich bezorgd getoond over de situatie in Egypte. Maar hij had die bezorgdheid beter kunnen uitspreken tijdens het duistere regime van Morsi.
Niet bang
Zolang het leger de rechtsstaat en de mensenrechten respecteert (lees de blog van Afshin Ellian van woensdag), is Egypte een stuk beter af dan onder de intolerante Moslimbroeders.
Wat twee ‘revoluties’ in Egypte hebben geleerd, is dat de bevolking niet bang is om in opstand te komen. Het leger weet dat ook, dus zullen de generaals wel uitkijken om de Egyptenaren in de straat tegen zich in het harnas te jagen.
Want in Egypte is de stem van de straat waardevoller gebleken dan die in het stemhokje.
Volg @Rijckevorsel op Twitter
Neem nu een abonnement op Elsevier en/of Elsevier Juist