Links verkeert in crisis. In aanloop naar de verkiezingen van 15 maart zijn de linkse partijen vooral met elkaar aan het ruziën.
De Socialistische Partij heeft de tijd niet mee. Een aantal SP-Kamerleden sprak met dagblad AD over de koers en leiderschap van Emile Roemer.
Deze dissidenten twijfelen aan de geschiktheid van Roemer als lijsttrekker van de partij: ‘Het broeit omdat er dingen te lang zijn blijven liggen. Conflicten worden niet opgelost. Roemer heeft sinds zijn aantreden nooit onderhoud gepleegd. Want Emile duikt. Hij kan geen fractie leiden, laat staan Nederland.’
Ja, dat is niet leuk voor Roemer. Maar de vraag is waarom deze fractieleden hun opvattingen niet tijdens het congres van de partij aan de orde hebben gesteld. Kennelijk biedt de partij geen ruimte voor openbare kritische debatten.
De dissidenten zijn verontwaardigd over de focus op het Nationaal Zorgfonds. De partij is in hun ogen gereduceerd tot een zorgpartij. De SP is meer dan alleen maar het zorgsysteem. Daarom zijn ze bang dat de Tweede Kamerverkiezingen van maart volgend jaar een nederlaag wordt voor de SP.
Natuurlijk is Roemer verbijsterd en boos: ‘Dit gedrag hoort niet bij de SP thuis. Die mensen moeten zich afvragen of ze wel bij de juiste partij zitten.’ Maar daarmee geeft hij geen antwoord op de kritische vragen binnen zijn partij. Dit is geen goed begin voor de SP bij de aanvang van de verkiezingsstrijd.
Ook de PvdA zit diep in de problemen
De PvdA verkeert eveneens in grote problemen. In de leiderschapsstrijd tussen Diederik Samsom en Lodewijk Asscher koos een meerderheid van de PvdA-leden voor Asscher.
Al een tijdje is de PvdA bezig om afstand te nemen van hun eigen kabinet. De PvdA heeft bijna vier jaar geleden een stabiel kabinet tot stand gebracht. Maar het kabinet voerde niet het partijprogramma van de VVD uit. Dat blijkt uit de resultaten van nivellering, gesteund door de laatste koopkrachtcijfers. Toch nemen ze afstand van hun eigen beleid en ook hun eigen resultaten. Dit gedrag van de PvdA is bizar.
Onlogisch om afstand te nemen van eigen beleid
In de jaren negentig van de vorige eeuw vormde de PvdA het Paars-kabinet met VVD en D66. Na het einde van Kok-I (1998) gingen de drie coalitiepartijen de verkiezingen in met het verdedigen van hun verdiensten. Eigenlijk vroegen ze aan de kiezers of ze mochten doorgaan. Ze waren in staat om CDA, SP, GroenLinks en andere oppositiepartijen te verslaan. Ze wonnen de verkiezingen en daardoor kwam Paars-II aan de macht.
Politiek gezien is het niet logisch als een partij afstand neemt van een eigen kabinet, terwijl de partij zelf aan de vorming van dat kabinet heeft bijgedragen en daarbij ook nog overeenstemming bereikte over de wetgeving en het beleid. Al vier jaar voert de PvdA met enthousiasme dat beleid uit. Als dat slecht beleid was, hadden ze niet moeten meedoen. Toch nemen ze nu afstand van hun eigen beleid. Dit is het probleem. Dit maakt de PvdA volstrekt ongeloofwaardig.
En dan is er het rattengedrag van Asscher
Een partij die afstand neemt van zijn eigen beleid, verkeert in een crisis of is onbetrouwbaar. In beide gevallen ga je niet op zo’n partij stemmen.
Er is nog iets dat de betrouwbaarheid van de PvdA aantast: Lodewijk Asscher! Hij is door Samsom naar Den Haag gehaald. Als vicepremier heeft hij het beleid van dit kabinet uitgevoerd en uitgedragen. Maar plotseling besloot hij om zich op een opportunistische wijze te verwijderen van het kabinet, alsof hij een buitenstander is. Dat is schijn. Hij voert immers nog steeds het kabinetsbeleid uit.
Daarnaast verraadde hij de man die de PvdA met succes aan de macht heeft gebracht en van hem de vicepremier maakte, door hem ongeschikt te verklaren voor het leiderschap van de PvdA. Nee, dit is geen Griekse tragedie, dit is (politiek gezien) rattengedrag.
Aboutaleb stak Samsom geen mes in de rug
Lodewijk Asscher is derhalve niet betrouwbaar. In tegenstelling tot Asscher was Ahmed Aboutaleb niet bereid om de succesvolle leider van de PvdA een mes in de rug te steken. Kennelijk is Asscher uit ander hout gesneden.
Uit een nationale enquête bleek een aantal jaren geleden dat politici en autohandelaren werden gezien als de meest onbetrouwbare figuren wat hun beroep betreft.
Het is eigenlijk heel simpel: zou u een tweedehandsauto kopen van een medewerker van een garage, die met een list de garage overnam, en daarna vertelt dat zijn baas en vriend rotzooi verkocht? Nee, echt niet.
Lodewijk Asscher is onbetrouwbaar en Roemer is een brokkenpiloot.