Fukushima en de mythe van een ‘kernramp’

De veronderstelling dat zich bij Fukushima een kernramp heeft voltrokken, heeft zich diep in het collectieve bewustzijn genesteld, schrijft Robbert de Witt. Maar in 2013 concludeerde de VN al dat er ‘geen direct aanwijsbare ziekten zijn geconstateerd als gevolg van blootstelling aan radioactieve straling’.

Dat kunnen wij ook, zullen ze bij Netflix hebben gedacht nadat Chernobyl werd bejubeld. In die vijfdelige dramaserie, gebaseerd op het boek Stemmen uit Tsjernobyl van Svetlana Aleksijevitsj, beleef je van uur tot uur, van dag tot dag de kernramp in 1986 opnieuw. Door de ogen van de brandweermannen die de reactor moeten blussen, van de bewoners van het nabijgelegen Sovjet-stadje Pripyat en van de experts die vergeefs de apparatsjiks duidelijk proberen te maken hoe ernstig de gevolgen zijn van de radioactieve wolk. Vergeefs, want de onkunde van de bestuurders is hemeltergend.

Chernobyl geeft een fascinerend kijkje in de geschiedenis. Vanwege de geweldige jarentachtig-vormgeving, en omdat het failliet van het communisme van het scherm straalt. De Sovjet-Unie kende een wonderlijke combinatie van hoge technologische ontwikkeling – het ruimtevaartprogramma, de kernenergie-technologie – en bestuurlijke incompetentie.

Op het moment dat het misging, in het westen van toen nog Sovjet-republiek Oekraïne, verstijfden de verantwoordelijken. Niemand durfde iets te doen, uit angst voor zijn eigen positie.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."