Philip van Tijn: Een oorlog van beschaving tegen barbarij

Het gaat in Israël, net als bij Oekraïne, niet om een oorlog, maar om een strijd van menswaardigheid tegen onmenselijkheid, van beschaving tegen barbarij. Daaraan moet onomwonden steun worden betuigd, schrijft Philip van Tijn.

Het Hollandse gedoe met vlaggen (de Israëlische, de vredesvlag, de Nederlandse, in top of halfstok?) en de pro-Palestijnse demonstraties, vooral in Rotterdam, geven aan dat de periode ‘Wij staan achter Israël’ verleden tijd is. Dat was al zo, maar is sterker geworden, niet in de laatste plaats door de grote veranderingen in de bevolkingssamenstelling. Vaak zijn het de mensen, gevlucht voor een dictatuur en moordpartijen, die in het democratische Westen pro-Hamas-leuzen uitbraken.

Ik voel mij schatplichtig aan het mantra van EW: eerst de feiten, en ik denk er zelfs een uitroepteken bij. Dus probeer ik altijd zo dicht mogelijk bij die feiten te blijven, ongeacht mijn opvattingen, al is het meegenomen als die twee grootheden samenvallen.

Lees ook: Hoe Israel Gaza opgaf

In het kielzog van de moordpartijen door Hamas wordt, zelfs in ons land, met een ondertoon van vergoelijking gewezen op het lot van de Palestijnen, hun uitzichtloze situatie. Dat geldt maar voor een deel van de Palestijnen, als we het eerst eens zijn geworden over de definitie van een Palestijn. Er wonen heel veel Palestijnen buiten Gaza en de Westbank, tegen de verdrukking in, want de meeste Arabische landen hebben hun ‘broeders’ laten barsten. Vaak leven ze daar in relatieve welvaart en hebben werk en inkomen, al krijgen ze niet het staatsburgerschap. En ook op de Westbank gaat het materieel redelijk goed, de geweldserupties van beide kanten ten spijt.

Armoede en vluchtelingenkampen bevinden zich in Gaza en Zuid-Libanon. En daar zijn niet toevallig de terreurorganisaties Hamas en Hezbollah de machthebbers en in feite de Iraanse ayatollahs. Die hebben er allemaal geen belang bij dat de ‘vluchtelingen’ er bovenop komen. Ik zet dit begrip bewust tussen aanhalingstekens, want het gaat om de derde, vierde en vijfde generatie van mensen die al of niet vrijwillig uit Israël zijn vertrokken, toen in 1948 de staat Israël werd uitgeroepen.