Pas deze week, twee maanden na de pogrom van 7 oktober, wordt het gruwelijke seksuele geweld door Hamas tegen Joodse vrouwen internationaal erkend. Pijnlijk dat juist feministen en vrouwenrechtenorganisaties deze beestachtige verkrachtingen zo lang hebben genegeerd, schrijft rector van de Vrije Hogeschool Gerrie Strik in een ingezonden opinie.
Later zullen we tegen elkaar zeggen: waar was jij op 7 oktober 2023, toen de gruwelijke beelden uit Gaza via het journaal onze huizen binnenkwamen? Begreep je wat we zagen? Kon je het überhaupt aan? Ik begreep het niet. Ik zag jongeren terwijl ze werden beschoten de woestijn in rennen en even had ik een rare associatie dat we in een aflevering van The Hunger Games zaten. In het volgende shot zagen we een vrouw in een joggingbroek die in een jeep vol gewapende mannen werd geduwd. En weer begreep ik niet wat ik zag.
De scènes waren zo vernederend dat ik me gek genoeg schaamde. Voor de jonge vrouwen op het Nova Music Festival, die de middag ervoor nog oorbellen in deden of mascara aanbrachten. Voor de vrouw die geboeid in een zwarte jeep werd geduwd, en voor dat ene detail: haar grijze joggingbroek vol geronnen bloed. En ik herinner me dat ik dacht: wat een verschrikking dat je ongesteld bent op het moment dat je wordt gegijzeld. Nee, ik begreep absoluut niet wat ik zag. Het duurde weken tot het tot me doordrong.
Getuigenissen van groepsverkrachtingen, verminking en executie
Verschillende mensen die betrokken waren bij het verzamelen en identificeren van de lichamen van degenen die werden gedood tijdens de aanval, vertelden later aan de BBC dat ze meerdere tekenen van seksueel geweld hadden gezien, waaronder gebroken bekkens, blauwe plekken en snijwonden, en dat de slachtoffers varieerden van kinderen en tieners tot gepensioneerden. Videogetuigenissen van ooggetuigen op het muziekfestival beschrijven de groepsverkrachting, verminking en executie van een slachtoffer.
Video’s van naakte en bebloede vrouwen, gefilmd door Hamas op de dag van de aanval en foto’s van lichamen genomen op de locaties erna, suggereren dat vrouwen systematisch seksueel werden aangevallen door hun aanvallers. ‘We zien vrouwen van alle leeftijden,’ vertelde een van de reservisten van het forensisch team aan de BBC: ‘We zien verkrachtingsslachtoffers.’
Vrouwenrechtenorganisaties zwegen de verkrachte vrouwen dood
Je zou hopen dat de moord, verkrachting en ontvoering van zo veel vrouwen een wijdverbreide veroordeling zouden oproepen. Dat de westerse wereld door #MeToo heeft geleerd om niet weg te kijken. Maar wat mij in de weken die erop volgden nog het meest verbijsterde, was het uitblijven van die veroordeling. De meeste vrouwenrechtenorganisaties beantwoordden op klassieke wijze aan de reactie die verkrachte vrouwen ten deel valt: alomtegenwoordig zwijgen, de slachtoffers niet geloven en insinueren dat ze hun lot verdienen.
Nicole Lampert, journalist van het Britse Unherd, rapporteert hoe vrouwenrechtenorganisatie Sisters Uncut met haar oproep aan Israël om de wapens neer te leggen het Liverpool Street Station in Londen volledig platlegde. Op haar website plaatste ze een verklaring vol verwijzingen naar ‘apartheid’ en ‘genocide’. Er werd echter geen melding gemaakt van de gijzelingen en verkrachtingen die zich afspeelden op 7 oktober. Toen journalist Hadley Freeman erop wees dat dit toch niet erg feministisch was, reageerde Sisters Uncut door te beweren dat berichtgeving over de seksaanvallen door Hamas neerkwam op ‘de islamofobe en racistische bewapening van seksueel geweld’, aldus Lamper. Tegen het einde van hun wijdlopige verklaring concludeerden ze: ‘Geen enkel volk zou ooit accepteren vermoord, vernederd, onteigend, racistisch benaderd, onderdrukt, gezuiverd, verbannen en gekoloniseerd te worden zonder zich te verzetten.’
Elke schaamte voorbij riep in Nederland Anja Meulenbelt op tot onvoorwaardelijke solidariteit met Hamas. De aanslag noemde zij een ‘gewapende aanval’ en het lukte deze feministe van het eerste uur om de brute verkrachtingen van vrouwen en meisjes volledig te negeren in haar omschrijving van de gebeurtenissen: ‘De foto’s van de dode soldaten laten mannen zien in hun ondergoed. Ze werden in hun slaap verrast.’ Geen woord over de vrouwen.
Pas vorige week veroordeelde UN Women verkrachtingen door Hamas
Ook United Nations Women kon zich er aanvankelijk niet toe zetten enige solidariteit met de verkrachte Israëlische vrouwen op te brengen. Op 20 oktober publiceerde zij een rapport, gevolgd door een verklaring op 27 oktober: ‘In-focus: Het conflict in Gaza’. In deze officiële publicaties werd geen enkele melding gemaakt van de Israëlische vrouwen die zijn verkracht, vermoord of gegijzeld door Hamas. Vorige week legde UN Women eindelijk een verklaring af waarin ze ‘de brute aanvallen van Hamas ondubbelzinnig veroordeelt’ en ‘verontrust is door de vele berichten over wreedheden op basis van geslacht en seksueel geweld tijdens deze aanvallen’.
‘Iedere terrorist is ook een vrijheidsstrijder,’ zei hoofdredacteur van NOS Nieuws Giselle van Cann deze week: terwijl de uitbeelding van verkrachting maximaal is (Hamas droeg bodycams) wordt de allesverwoestende beleving ervan gemarginaliseerd. Wat we zagen door die bodycams, was geen vrijheidsstrijd maar de transgressie van verkrachting tot geoorloofde goddelijke misdadigheid.
Het manifesteerde zich eerder: in de Amerikaanse korporaal Charles Graner, die zich in de Abu Ghraib-gevangenis liet fotograferen boven doodgemartelde gevangenen, in de Tsjetsjeense commandant Sjamil Bassejev, in een naamloze islamitische zelfmoordterrorist, een Tamilstrijder, een Rwandese pleger van genocide, in Boko Haram, in Anders Breivik en de massamoord op meer dan tachtig jongeren op het eiland Utøya, in de IS-soldaten die Yezidi-meisjes tot seksslaven maakten. In het gepantserde lichaam van een door een patriarchaal mens- en wereldbeeld gevormde ‘vrijheidsstrijder’ van Hamas. Het heet fascisme. Het sluimert onder een dunne laag beschaving en het wordt voor het eerst in de geschiedenis massaal doodgezwegen.
De naam van de jonge vrouw in de grijze joggingbroek is bekend, ze is 19 jaar en ze is gegijzeld. Naama Levy was lid van de vredesorganisatie Hands of Peace.
Volgens de laatste berichten is zij nog in leven.
The Free Press interviewde de moeder van Naama Levy. Lees het artikel hier.
