Studenten: de vredesvlag is meer op zijn plaats dan de Palestijnse

Jonathan Holslag ziet liever grote vredesdemonstraties dan alleen nogal enge pro-Palestijnse betogingen. Demonstraties die ook stilstaan bij het geweld elders, in Oekraïne, in Congo, in Sudan, in Myanmar.

Ik heb lang geopperd dat de studenten aan onze universiteiten gerust wat  temperamentvoller mogen zijn in discussies over belangrijke zaken in de wereld. Mij hoor je, zolang het hoffelijk blijft, niet klagen dat er tentjes op onze campussen verschijnen.

Bezorgdheid over de oorlog in Gaza is gerechtvaardigd. Hoe gruwelijk de aanslagen van Hamas ook waren en hoe zeer Hamas ook op blijft gaan in de burgerbevolking van Gaza, de 37,000 doden aan Palestijnse zijde zijn disproportioneel. De kolonisatie op de Westelijke Jordaanoever en de drieste campagnes leiden bovendien tot een radicalisering in de regio die schadelijk is voor de Europese veiligheid.

Toch ben ik van mening dat de actie van universiteitsstudenten minstens evenveel door doordachtheid als door stelligheid gekenmerkt zou mogen worden. Als het rechtvaardigheidsgevoel richting zou geven aan de verontwaardiging van de betogers, dan zou de vredesvlag bijvoorbeeld meer op zijn plaats zijn dan de Palestijnse vlag. In elk conflict zijn er immers twee partijen. En het is niet omdat Israël belangrijke historische lessen over blind geweld lijkt te zijn vergeten, dat wij dat ook moeten doen.

Grote vredesdemonstraties

Ik zou dus liever grote vredesdemonstraties zien dan nogal enge pro-Palestijnse betogingen, vredesdemonstraties die ook stilstaan bij het geweld elders, in Oekraïne, in Congo, in Sudan, in Myanmar, enzovoort. Ieder  oorlogsslachtoffer is er een te veel, waar in de wereld hij ook valt. Dit zou de studentenacties bovendien meer moreel gezag geven. Oproepen voor een boycot van Israël is prima, maar dan ook van Russisch gas bijvoorbeeld.

Met boycots en betogingen alleen gaan we het niet redden. Het allerbelangrijkste – en ik wil hier heus niet laatdunkend zijn – is dat onze studenten hard blijven werken aan de kennis, de vaardigheden en de volharding om met hun generatie relevant te zijn in deze woelige wereld. Als we wantoestanden als deze willen vermijden, dan moet de komende generatie Europese leiders het vooral beter doen dan deze.

Positief leiderschap is het beste alternatief voor lijdzaam toezien. Als we willen voorkomen dat we vaker machteloos tragedies als deze in Gaza moeten aanschouwen, dan is het vooral een zaak om met z’n allen opnieuw de macht van Europa op te bouwen en door wijzer met die macht om te gaan dan de afgelopen decennia het geval was, ook de geloofwaardigheid van Europa te vergroten. Aan de studenten dus vooral de volgende boodschap: laat je rechtvaardigheidsgevoel je stuwende kracht zijn, maar bouw vooral ook aan het vermogen om het verschil te maken.