Radeloos zoeken de Democraten naar verklaringen voor de nederlaag tegen Donald Trump. Maar ook zonder zelfonderzoek en rapporten kan de partij uiteindelijk wel weer winnen, schrijft Victor Pak.
De nederlaag bij de presidentsverkiezingen blijft nadreunen bij de Democratische Partij. In talkshows, podcasts en talloze artikelen proberen progressieve Amerikanen te achterhalen waar het misging voor Kamala Harris. Hoe kon zij toch verliezen van die verschrikkelijke Trump?
Die zoektocht zal duren totdat in het voorjaar van 2028 de voorverkiezingen beginnen. Dan zullen nieuwe Democratische kandidaten de achterban moeten bewijzen dat zij wél presidentsverkiezingen kunnen winnen.
Democraten winnen zelfs niet de troostprijs
Na 2016 deden de Democraten ook al aan introspectie. De nederlaag van Hillary Clinton tegen Trump deed pijn. Maar die van Harris doet nog meer pijn. Clinton verloor de verkiezingen door het Amerikaanse kiessysteem, maar behaalde wel de meeste stemmen – de popular vote. Zelfs die troostprijs won Harris niet.
Sinds de overwinning van Barack Obama in 2008 hadden de Democraten het idee dat in elk geval de meerderheid van de Amerikanen hun idealen deelt. De Democraten verloren in 2004 met John Kerry voor het laatst de popular vote, toen George W. Bush voor de tweede keer president werd.
2004 voelde ook als dieptepunt voor Democraten
Daags na Kerry’s nederlaag tegen Bush schreef The New York Times: ‘De Democratische Partij worstelt met waar ze voor staat, is bezorgd over haar politieke toekomst en verbijsterd over hoe te concurreren met een Republikeinse Partij die volgens sommige Democraten op weg is naar een periode van electorale dominantie.’
Uiteindelijk kwam van die Republikeinse dominantie weinig terecht. Glansrijk won Barack Obama in 2008 en 2012 de verkiezingen. En dat met een progressief verhaal, waarvan de Democraten vlak na 2004 nog dachten dat ze dat niet zou aanslaan.
Trump negeerde ‘autopsie’, en won verkiezingen
Op hun beurt zorgden Obama’s zeges voor introspectie bij de Republikeinse Partij. Die vreesde juist voor electorale dominantie van de Democraten. In 2013 kwam de partij met een rapport dat zij een heuse ‘autopsie’ noemden. De Republikeinen moesten drastisch veranderen. ‘Als onze partij niet gastvrij en inclusief is, zullen jongeren, en in toenemende mate ook andere kiezers, ons de rug toekeren.’
Uitgerekend Trump sprak toen zijn walging over het rapport uit. ‘Nieuw Republikeins rapport roept op tot “immigratiehervorming”?’ schreef hij op Twitter. ‘Hebben de Republikeinen een doodswens?’ Onder zijn hoede klom de partij weer op en won twee van de afgelopen drie presidentsverkiezingen.
De verkiezingssuccessen van Trump en Obama zijn voor de Democraten misschien wel het beste bewijs dat er niet zo heel veel anders hoeft. De pendule zwaait ook vanzelf wel weer de andere kant op.
Schrijf u in voor onze Amerika-nieuwsbrief
Blijf altijd op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in Washington D.C. en de Verenigde Staten met de gratis nieuwsbrief American Dreamers.
