Schrijfster Sivan Behr beseft dat na 7 oktober 2023 het Westen zijn ware gezicht tegenover Joden en Israël heeft laten zien. Er lijkt geen weg meer terug, concludeert ze in deze ingezonden opinie.
Voor de Jom Tov (Joodse feestdagen) zijn mijn beste vriend uit Israël en zijn echtgenote naar Amsterdam gekomen. Hij, sinds kort rector van de Technische Universiteit in Tel-Aviv, heeft ouders die in Libië zijn geboren en getogen. In de jaren vijftig van de vorige eeuw werden ze gedwongen dit islamitische land te ontvluchten.
De moeder van mijn beste vriend maakte de heerlijkste couscous van de wereld. Ik herinner me die uitgebreide lunches op sjabbes, aan een prachtig gedekte tafel, ik herinner me de geur van de Afrikaanse kruiden die me bedwelmden, terwijl de radio aan stond, met getetter over en commentaar op Israëlische voetbalwedstrijden.
Een familiegeschiedenis van overleven
De echtgenote van mijn beste vriend is een fragiele, Europese verschijning. Lang haar en een mooie glimlach. Haar Hongaarse beeldschone moeder (94) overleefde Auschwitz door te liegen over haar leeftijd. Ze deed zich ouder voor dan ze was, waardoor ze mocht werken en niet werd vergast.
De echtgenote van mijn beste vriend vraagt me voor het eerst in al die jaren dat ik haar ken: ‘Ben je niet bang? Ben je niet bang dat Hollanders weten dat je Joods bent, ben je niet bang dat ze je ketting met je Magen David zien?’
Ik antwoord: ‘Je weet dat ik me nooit gewonnen geef. Ik sluit me aan bij het adagium van acteur Robert de Niro in de alom geprezen maffiafilms: You f….ck with me you mother f…cker, I will f..ck with you.’
Angst na 7 oktober
Is het waar dat ik niet bang ben? Ondanks 7 oktober twee jaar geleden, toen Hamas de ergste pogrom op Joden heeft gepleegd sinds de holocaust. Is het waar dat ik die wekelijkse pro-Palestina demonstraties met veel vlagvertoon, het gescandeer tegen zionisme en Joden in de straten van mijn Mokum en van andere Europese hoofdsteden niet vrees? Is het waar dat ik niet angstig ben over de terreuraanvallen op Joodse instellingen, scholen, synagogen? Mijn tante (87), mijn stiefvader (93), en vele anderen uit de Joodse gemeenschap zijn wel bang. Die proberen niet op te vallen.
Antisemitisme was nooit weg uit Europa
Bang ben ik niet. Ik weet zeker dat aanslagen doorgaan (zie recent de terreurdaad in Manchester bij een synagoge op Jom Kippoer). Ik weet zeker dat antisemitisme nooit is weggeweest.
Het smeulde onderhuids en het Westen had een aanleiding nodig, een groot spektakel, een kakofonie van onredelijkheid en verdraaide feiten, waardoor men en masse de Joodse staat en ook Joden kon verketteren. Mijn moeder, die als jong meisje op veertien onderduikplekken heeft gezeten, heeft me geleerd: ‘De Joden hebben het altijd gedaan en als ze het niet hebben gedaan, dan hebben ze het toch gedaan.’
Verdriet om verloren vriendschappen
Nee, ik ben niet bang. Wel ben ik soms verdrietig. Omdat vriendschappen kapot dreigen te gaan. In gesprekken neem ik niet de Gazanen in bescherming, maar de gijzelaars. Niet zozeer de Palestijnse kinderen, maar eerder de jonge jongens en meisjes van de Israel Defense Forces.
Ondanks mijn afkeer van het beleid van de regering Netanyahu was en is de oplossing simpel. Als Hamas, een terreurgroep die meer van de dood houdt dan van het leven, alle 251 Israëlische gijzelaars had vrijgelaten en de wapens had neergelegd, was de oorlog binnen een mum van tijd afgelopen geweest.
Europese progressieven in de val van Hamas-propaganda
Daarnaast besef ik dat de zogenaamde progressieven in Europa blind zijn voor (historische) feiten en in de val van de super pr-campagne van Hamas zijn gelopen. Waarom wordt er nooit tegen Hamas geprotesteerd?
Timmermans en de zwijgende sociaal-democraten
Bedenkelijk is ook hoe de sociaal-democraten, van oudsher de partij van mijn familie, onder aanvoering van een weinig empathische Limburger de enorme moslim-achterban (ongeveer een miljoen) in het land te vriend wil houden.
GroenLinks-PvdA-lijsttrekker Frans Timmermans liep mee met de beruchte Rode Lijn-demonstraties. Deze politieke leider, noch de honderdduizend andere deelnemers, hebben zich ingespannen voor het lot van honderdduizenden die in de oorlog in Sudan zijn gedood.
Evenmin heeft Timmermans zich uitgesproken tegen de moslim-extremisten van Boko Haram die in Nigeria duizenden christenen hebben vermoord. Ook zwijgt hij over de half miljoen Jemenieten die geen eten hebben door een oorlog tussen de sjiitische Houthi-beweging (Iran) en de regering (Saoedi-Arabië).
Een beschuldiging in de geest van Zola
Als kers op de taart stemde GroenLinks-PvdA in de Tweede Kamer tegen de SGP-motie om de druk op Hamas maximaal op te voeren en het vredesplan, gelanceerd door de Amerikaanse president Trump, te accepteren zodat het bloedvergieten wordt gestopt. De gotspe!
De woorden van de Franse schrijver Émile Zola in zijn open brief van 1898 resoneren in mijn hart. J’accuse …! Zola beschuldigde de Franse regering van antisemitisme wegens de ontrechte veroordeling van een Joodse legerofficier.
Er lijkt geen weg meer terug.
Sivan Behr is publicist en auteur van 100 Jaar Familie. De roman is onlangs in het Engels verschenen.