Van Warmerdam is een gerespecteerd regisseur/scenarist met eigen taal en timbre, gezegend met een vaste schare volgelingen. Hij heeft plezier gevonden in het misdaadgenre.
Het Nederlandse filmgilde kiest momenteel voor kwantiteit. Dit jaar worden zo’n veertig rolprenten uitgebracht. Niet zelden denk je achteraf: zouden we deze film missen als hij per ongeluk niet was gemaakt?
De vraag stellen is hem beantwoorden. Veertig Nederlandse films, dat is veel. Daar zijn veertig evenwichtige scenario’s voor nodig. En die zijn er niet. Omdat alles snel, snel moet, en het steeds om een handvol scenaristen gaat.
Deze week komt Alex van Warmerdam met een nieuwe film. Van Warmerdam is een gerespecteerd regisseur/scenarist met eigen taal en timbre, gezegend met een vaste schare volgelingen. Hij claimde zijn plek in de canon middels het licht-absurdistische Abel (1986) en De Noorderlingen (1992). Sinds hij met Borgman (2013) een grimmiger weg insloeg, vindt hij plezier in het misdaadgenre.
Verrassend
Ditmaal gaat het om de huurmoordenaar Schneider (Tom Dewispelaere), die de opdracht krijgt om de schrijver Bax (Van Warmerdam) om te leggen. Die woont ergens in de polder, tussen het riet, de laaglandvariant van de Louisiana-swamps. Veel kruipdoor, sluipdoor, dus, als Schneider zijn opdracht probeert te volbrengen.
Het verrassendst is Francisca (Maria Kraakman), dochter van de nurkse Bax. Ze begint als hedendaagse tuthola, ze kan het leven niet meer aan. Maar als ze dan de dreiging doorziet waaraan haar vader wordt blootgesteld, ontpopt ze zich als een calculerende überbitch. Die ontwikkeling werkt goed, redt de film. Anders zou je ‘m niet zo enorm hebben gemist, achteraf bezien.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Elsevier nummer 22, 30 mei 2015