Guus Hiddink stopt als coach van Curaçao. Het betekent het einde van een succesrijke carrière als coach en bondscoach, schrijft Hugo Camps. De 74-jarige Achterhoeker was al een tijdje geveld door corona. Hij moest tijdelijk aan het zuurstofapparaat. Inmiddels is hij hersteld.
Hugo Camps (Molenstede, 1943) schrijft wekelijks een sportcolumn voor weekblad EW. Camps schrijft voor EW sinds 1986 en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters.
Hiddink was veertig jaar trainer en was de favoriete coach van clubs en bonden. Hij was trainer van Real Madrid en meerdere keren bondscoach van het Nederlands elftal. Hij was een zachte man met grote ambities. Zijn charme overtrof de deskundigheid.
Hiddink had amicale relatie met zijn spelers
In 1988 maakte hij PSV Europees kampioen. Met de meeste spelers had hij een warme relatie. Guus was geen blafhond, hij was gevoelig voor de kwetsbaarheid van anderen. Ook als trainer kon hij met zachte stem spreken, hij had geen behoefte aan vloeken en tieren om zijn gezag te vestigen. Hij had een amicale relatie met veel spelers.
Ook de clubs waren gecharmeerd van zijn eeuwige wijsheid. In Spanje was hij een gevraagde coach. Als bondscoach schreef hij geschiedenis met Zuid-Korea en Australië, hij werd door Abramovich naar Chelsea geroepen als crisismanager en ook het Nederlands elftal deed meerdere keren een beroep op hem. Hij was ook nog bondscoach van Rusland.
Hiddink was uniek persoon in de voetbalwereld
Guus was vaandeldrager van de Hollandse school en liet het Nederlands elftal verzorgd voetballen. Oranje had in zijn tijd een enorme reputatie. Hiddink was een eminente sfeermaker die prima kon omgaan met zijn spelers. Er zat iets liefdevols in de relatie. Hij was wel de man die Edgar Davids naar huis stuurde na diens gezagsondermijning in Engeland. Hiddink was een en al vriendelijkheid, maar je moest hem niet behandelen als een boerenkinkel. Dan gingen alle stekels rechtstaan. Juist omdat hij altijd zo liefdevol over de Achterhoek sprak en over de mensen die daar woonden. Hij was lichtjes geconditioneerd door zijn herkomst.
Lees ook dit interview met Guus Hiddink: ‘Je mag in het leven over de kop slaan’
Het maakte hem uniek in de gelakte wereld van het voetbal. Guus had mensen zien doodgaan en kalveren geboren zien worden. Daar werd over gesproken in Varsseveld en omstreken. Die verhalen kwamen tot hem in het dorpscafé.
Voor een rigoureuze breuk met het voetbal is hij bang. Hij sluit niet uit dat hij ‘links of rechts nog eens een adviesje gaat geven’ en een helpende hand toesteken als een club in nood zit. ‘Ik vind het voetbal zo heerlijk en ik zit er al mijn hele leven in.’
Nederlandse bedrijfsleven kreeg steuntje in de rug dankzij Hiddink
Hiddink was een icoon voor het Nederlandse bedrijfsleven. Zowel in Spanje als in Zuid-Korea hielp hij Nederlandse ondernemers de brug over. Hij doseerde ook aan universiteiten. Met Hiddink kon je over alles spreken, inclusief heimatliteratuur. Hij was een bourgondiër die het verschil kende tussen een Cheval Blanc en een Rioja. Hij ging graag uit eten ‘om eens lekker bij te kletsen.’
Het voetbal mag dan asociaal zijn, Guus is een mensenvriend van top tot teen. Vooral met jonge mensen gaat hij graag in debat. Over voetbal maar ook over vergrijzing en woningnood. Toen hij kind was, kwamen de buren bij zijn ouders op een stoeltje voor het huis zitten om verhalen uit te wisselen. Machtig mooi vond hij die avonduren.
Lessen uit Varsseveld
Aan vulgaire cafépraat deed hij niet mee. Hij is altijd een man van niveau gebleven. Razernij was hem ook vreemd. De scheldkanonnades van Hiddink zijn zeldzamer dan zijn voetbalgezangen. Hiddink bleef in alle omstandigheden op niveau. Met schreeuwers wou hij niet praten. Hij was gevoelig voor een streep humor. Hiddink had echte vrienden bij het journaille. Al begreep hij de plicht tot objectiviteit.
Op een dag belde hij aan met een cadeautje voor een housewarming party. Daar hadden weinig coaches aandacht voor. Guus wel, want het voetbal heeft hem nooit opgeslokt,
Hiddink was altijd un homme du monde en is dat nog steeds. Hij werd weleens te soft genoemd, dan voelde hij zich gekwetst. Guus kon hard zijn, maar niet onmenselijk. Bij al zijn spelers informeerde hij eerst naar de gezondheid van vrouw en kinderen. Zo had hij dat thuis, in Varsseveld, geleerd.