In elke generatie meldt zich sportvrouw als wereldvedette. Femke Bol is de nieuwste, schrijft Hugo Camps.
Hugo Camps (Molenstede, 1943) schrijft wekelijks een sportcolumn voor EW.
De Europese kampioenschappen atletiek in München zijn geëindigd in een goudwinkel voor de Nederlandse vrouwen. Loopwonder Femke Bol mocht drie keer aftikken voor het hoogste eremetaal. Zij was de kampioene van het toernooi. En van een zelfgekozen gracieuze way of life. Nul pretentie. Ze liep het podium op met de naturel waarmee haar moeder in de buurtwinkel om een bussel prei gaat. Alles aan de hordenloopster is een feest: haar lange benen, het speelse licht in de ogen, haar gematigde gekheid na een race, dat ene traantje van blijdschap. Femke Bol is in luttele tijd archetype van een nieuwe generatie atletiekvrouwen geworden. Haar uitstraling is oer-Hollands, maar haar hoofd knettert van ambitie op wereldniveau. Femke wil gewoon de beste zijn, en dat is ze ook. Met lengten voorsprong.
Ze overdonderde iedereen met haar gemakkelijke loopje
In elke generatie meldt zich een sportvrouw als wereldvedette. In de vorige eeuw was dat olympisch kampioene schaatsen Yvonne van Gennip. Ellen van Langen volgde haar in Barcelona met goud op de 800 meter. De kampioenen werden op handen gedragen, van Maastricht tot Zwolle, en werden geroepen tot maatschappelijk breekijzer voor verstarring en onverschilligheid. Van Gennip en Van Langen werden door een hele generatie gekoesterd als rolmodel. Nog steeds zijn ze aanspreekbaar voor emancipatorische acties en projecten.
Een generatie later was er Inge de Bruijn die het hele land verpulverde in haar recordroes als zwemwonder. Ook wereldvedette met een schoonheid die deed huiveren. Haar talent is verschroeiend; ze laat haar fans op de wolken leven. In het wielrennen trad Leontien van Moorsel aan met kannibalistische bravoure. Waar zij voorbijkwam, waren alle prijzen uitgedeeld. Meervoudig olympisch kampioene en onklopbaar in rondes en klassiekers. En ze was gezegend met een diva-achtig aplomb wat haar ook buiten de sport populair maakte.
Femke is een ongekend natuurtalent
In München was het de beurt aan Femke Bol om de wereld met verstomming te slaan. Vlak, horden, estafette: driemaal goud. En dat zonder uithijgen. Een klein klapje op de billen en ze is fysiek weer geheel ongeschonden. Femke is een ongekend natuurtalent dat als een hinde over de horden springt en met haar afgemeten pasjes een duizelingwekkende snelheid ontwikkelt. Ook op de piste blijft ze geheel zichzelf: sportvrouw met een dun streepje rouge. Verder geen kermis aan haar waanzinnig afgetrainde lijf.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De loopnummers zijn een plezierbom. Ineens is ze weg, voor de laatste bocht, en stuift ze onbereikbaar naar de finish. Altijd met lengten voorsprong. Ze loopt afgeslankt, bijna zonder schouders. Haar ranke lichaam blijft aan de bovenkant nagenoeg roerloos. De schoonheid van Femke Bol is dat ze haar alledaagsheid laat zien. Ze heeft zich niet verdiept in hoogdravende theorieën over bewegingsleer en op haar feestje mag ook Hazes worden gedraaid. Femke is gediplomeerd in sympathiek zijn. Haar vriend is een Belgische polsstokhoogspringer en samen drinken ze weleens een glaasje. Dat moet kunnen als je 22 bent. In het kielzog van Femke Bol zijn ook andere atleten boven zichzelf uitgegroeid. Zie de dames van de estafette, zoals Lieke Klaver.
Lees meer over het EK-atletiek: De sportzomer van 2022 is nog net geen gekkenhuis
Bol is niet erg van de Spartaanse school
Het was een mooi toernooi. De sprint en de halve fond zijn zware nummers, maar er straalt een soort vredigheid af van een atletiekavond. En soms iets grotesks: zwaar gebouwde mannen met een speertje in de hand. Op de banen komt alles naar buiten na de wedstrijd: trots, geluk, ontreddering, teleurstelling, extase. Van een avondje atletiek word ik blij.
Er was een feestje na de drie gouden plakken van Bol. Toevallig was Klaver ook nog jarig. Femke zei in de kranten dat ze niet erg van de Spartaanse school is. Ze lust wel een glaasje champagne.
De trainer van meerkampkampioene Nafi Thiam is de 75-jarige Roger Lespagnard. De coach is niet zo behendig met zijn smartphone. Maar elke sprong van zijn poulain analyseert hij tot de laatste millimeter. Er blijft iets amateuristisch hangen in de atletieksport. De atleten staan moederziel alleen op de baan. Soms in de koorts van de wedstrijd. Soms met de pijn van verlies. Coaches in de atletiek kunnen nooit oud genoeg zijn om te troosten.