Bekentenissen van een Twitterjunk 

De overname van Twitter door Elon Musk bracht Constanteyn Roelofs bijna weer tot een kwalijke beslissing: het toegeven aan een zeer ernstige verslaving aan sociale media.

Hallo, mijn naam is Constanteyn en ik ben een Twitterverslaafde. Inmiddels ben ik al weer een paar maanden clean: ik heb geen account meer. Als methadon scroll ik dagelijks een uurtje door LinkedIn, om toch een beetje ‘sociale’ media mee te krijgen. Zoals veel verslavingen begon het bij mij onschuldig: tijdens mijn eerste journalistieke stage vond ik het een handig middel om een groot aantal media en journalisten tegelijk te volgen.

Later kwam daar de ontdekking bij dat ik met harde grappen over de actualiteit en ‘draadjes’ vol halve theorieën een hoop digitale aandacht kreeg. Polemiek tegen muppets uit de progressieve hoek werkte ook altijd goed. Als iemand die in het echte sociale leven vaak verlegen is en tweede viool speelt, was de online arena een verademing – ik was een stuk beter in het epigrammatische contact op Twitter dan het lastige gedoe met echte mensen in het echte leven.

Het bracht me banen, nieuwe vrienden en meer meisjes dan ik had kunnen oppikken in de kroeg. Voor ik er erg in had, zat ik bijna mijn hele werkdag op de site. Van werken kwam het dan ook niet meer echt. In mijn ergste periodes zat ik op tweehonderd tweetjes per dag. Als ik het allemaal onder elkaar had geschreven, had ik een proustiaanse romancyclus kunnen schrijven, vrees ik.

Twitter als spiegel der natie is een onuitroeibaar genre

Het moet me allemaal even van het hart, omdat mijn geliefde en gehate digitale heroïne de afgelopen weken uitgebreid in het nieuws is. Elon Musk heeft de boel namelijk overgenomen en de meningen op internet zijn verdeeld. Is Musk de redder van het vrije woord, of de oppertroll die complottheorieën de vrije loop laat? Wat vaststaat, is dat Twitter een bijzonder grote invloed heeft op de democratie en de journalistiek, niet in de laatste plaats omdat politici en journalisten vaak de grootste gebruikers zijn.

Hele krantenartikelen die uit een paar geciteerde tweets bestaan om de stemming in de natie te peilen: het is een onuitroeibaar genre. Gewone en gezonde mensen twitteren niet, maar alle spindoctors en duiders doen dat wel, wat ervoor zorgt dat een groep van enkele tienduizenden gekken met een smartphone gezien wordt als de spiegel der natie. 5G-gekkies, diepgestoorde ‘Moederhart’-types en andere coronawappies zijn er door groot geworden, te meer omdat het voor de journalistiek onvermijdelijk is om in te zoomen op de raarste gevallen, waardoor de traditionele media een megafoon worden voor de ernstigste hoekjes van internet.

Gekken niet representatief om fundamentele kritiek af te wijzen

Ook vervelend is dat de cult van de verstandige mensen door Twitter en andere sociale media de mogelijkheid heeft om alle kritiek op hun denkbeelden weg te schrijven als ‘online haat’, gevoed door kwade actoren op sociale media. De lijn dat enkele gekken op Twitter een representatief sample zijn van de bevolking, wordt gretig omarmd door de systeemkranten, progressieve politici en activistische academici.

Kritiek op de Europese Unie? Kritiek op de genderwaanzin of de middle class death cult rond de klimaatverandering? Allemaal de schuld van internet en ‘trollenfabrieken’ die foute ideeën influisteren, ondanks dat er vaak goede argumenten zijn om toch iets anders over de geloofsartikelen van de linkse kerk te denken. Zie daar ook de pogingen van het kartel om ‘nepnieuws’ te bestrijden op sociale media en de angst dat Elon Musk nu uit een soort vrijewoordfundamentalisme niet gaat meewerken aan de nationale- en EU-brede initiatieven om greep op de platforms te krijgen.

Enfin, toen vrijdag het grote moment van de overname was en Elon Musk met een wasbak het Twitterkantoor binnenkwam (‘Entering Twitter HQ – let that sink in!’) kwam ik ernstig in de verleiding om terug te komen. Terug naar mijn online vriendjes en vriendinnetjes. Gelukkig had Twitter mijn account volledig verwijderd en kon ik niet meer terug. Ik voelde me een beetje als een alcoholist die na jaren van niet drinken toch weer een fles whisky had gekocht, maar ‘m op het laatste moment toch door de gootsteen had gespoeld.