Juicht links Amerika te vroeg om nieuw talent?

Alexandria Ocasio-Cortez en de Democratische Socialisten van Amerika (DSA) worden in de Verenigde Staten bejubeld als de toekomst van de Democratische Partij. Maar Republikeinen hopen óók van hun opkomst te profiteren.

Nieuwe gezichten op links

Een ‘nieuwe politieke ster’ kopte de The New York Times na de overwinning van Alexandria Ocasio-Cortez (29) op Joe Crowley (56) na de Democratische kandidaatsverkiezing op 26 juni. Crowley had er al tien termijnen in het Huis van Afgevaardigden opzitten, terwijl de jonge Ocasio-Cortez recentelijk nog als barista werkte. Ontegenzeggelijk een behoorlijke prestatie voor Ocasio-Cortez. Aangezien haar district (delen van de Bronx en Queens in New York) overwegend Democratisch is, zal Ocasio-Cortez de verkiezing op 6 november hoogstwaarschijnlijk winnen.

Ocasio-Cortez is zonder twijfel de bekendste succesvolle nieuweling op links. Maar zij is niet de enige. Rashida Tlaib won de Democratische kandidatuur in het 13^de district in Michigan en Zak Ringelstein uit Maine werd gekozen als Democratisch kandidaat voor de Senaat. Op staat- en lokaalniveau verschijnen ook nieuwe gezichten. Zo won bijvoorbeeld de 27-jarige Julia Salazar de kandidaatsverkiezingen voor de New Yorkse Senaat. Allen zijn lid van de Democratische Socialisten van Amerika (DSA).

Twee jaar geleden bleek al tijdens de Democratische voorverkiezing dat socialistische ideeën een groeiende aantrekkingskracht hebben in de Verenigde Staten. In dat jaar leek Hillary Clinton de logische presidentskandidaat voor de Democraten. Dit werd zij uiteindelijk ook, maar niet zonder slag of stoot. Clintons tegenstander, de socialist Bernie Sanders, wist er een spannende race van te maken. Uiteindelijk kreeg Sanders zo’n 13,2 miljoen stemmen tegenover 16,9 miljoen voor Clinton. Ondanks zijn verlies leek het onverwacht goede resultaat het bewijs dat de linkse ideeën van Sanders veel steun konden vinden bij de Democraten. Dit blijkt ook uit de snelle groei van de DSA.

Wat is de DSA?

Want de Democratische Socialisten van Amerika zijn een groeiende kracht op links. Het ledenaantal vertienvoudigde de afgelopen twee jaar naar 50.000. Dit kwam vooral door de verkiezingsstrijd van Sanders en het succes van Ocasio-Cortez. Op de gehele Amerikaanse bevolking lijkt 50.000 weinig, maar het is vergelijkbaar met de geschatte 67.000 leden van de invloedrijke Tea Party. Dat het ledenaantal van een politieke organisatie groeit is überhaupt al speciaal, aangezien zowel de Republikeinse als de Democratische partij qua ledenaantal krimpen. Maar wat willen deze nieuwe linkse politici met Amerika?

Op de eigen site staat dat de ‘Democratische Socialisten geloven dat zowel de economie als de samenleving democratisch zouden moeten worden bestuurd om maatschappelijke behoeften, in plaats van economisch gewin voor een minderheid, te bewerkstelligen’. De organisatie roept op tot het verwerpen van kapitalisme, dat zou leunen op ‘male supremacy and white supremacy’ (mannelijke en blanke heerschappij).

De DSA zegt zelf een koepelorganisatie voor verschillende vormen van socialisme te zijn en heeft niet een duidelijk politiek programma. Wel bieden de resoluties van jaarlijkse conventies een inkijkje in de DSA-standpunten. De DSA wil het minimumloon verhogen naar 15 dollar en verkorting van de werkweek  naar 35 uur, zonder salarisverlies. Ook roepen de Democratische Socialisten op tot de afschaffing van gevangenissen en hebben ze zich solidair verklaard met de Venezolaanse regering. Dat is opmerkelijk, gezien de gevolgen voor de gewone Venezolaan: die is door voedselgebrek al 11 kilo is afgevallen. Volgens het IMF is Venezuela de slechtst presterende economie ter wereld en stijgt de inflatie dit jaar naar verwachting boven de miljoen procent.

Niet alles gaat goed en wel

Er valt ook veel af te dingen op het succes van de DSA. Zo blunderde Ocasio-Cortez tijdens een interview in juli met PBS News. Ocasio-Cortez meldde dat de bezetting van de Palestijnse gebieden een humanitaire crisis betrof. Op de vervolgvraag om verdere uitleg gaf ze hakkelend antwoord dat de Palestijnen ‘moeilijk hun huizen konden bereiken’. Ocasio-Cortez lachte het weg en gaf aan ‘geen politiek expert op dit vraagstuk te zijn’. Haar uitspraken over de staat van de economie in datzelfde interview werden door Pulitzerprijs-winnende organisatie PolitiFact als ‘grotendeels onzin’ bestempeld. Ook Salazar kreeg een tegenslag te verduren. Ze bleek uit de gegoede middenklasse te komen, terwijl ze zelf zei in een arm arbeidersgezin te zijn opgegroeid.

Het plan van Ocasio-Cortez voor een progressief beleid is eveneens slecht ontvangen. Dit plan omvat onder meer gratis gezondheidszorg, baangaranties, gratis universitair onderwijs en kwijtschelding van studentenleningen. De kosten worden geschat op 40 biljoen dollar gedurende een periode van slechts tien jaar (omgerekend 34.000 miljard euro). Tijdens een interview met Jake Tapper van CNN vertelde Ocasio-Cortez – die economie heeft gestudeerd – hoe haar plan moet worden betaald. De belasting voor de rijken en grote bedrijven moet omhoog volgens Ocasio-Cortez. Daarnaast zou haar beleid zorgen voor meer tijd voor mensen om te werken, wat weer extra geld oplevert.

Op het enthousiasme van de socialistische Sanders valt eveneens wat af te dingen. Zo kun je stellen dat het succes van Sanders misschien meer lag aan de impopulaire Clinton dan de omarming van Sanders’ socialistische ideeën. Uiteindelijk stemde zelfs 12 procent van de Democraten die op Sanders hadden gestemd bij de uiteindelijk presidentsverkiezing op Donald Trump.

Daarnaast leidt de opkomst van de DSA binnen de Democratische Partij tot nu toe vooral tot versplintering. In de districten waar DSA-kandidaten het goed doen, wonnen voorheen al andere Democraten. De Republikeinen verliezen daar dus niets wat ze eerst al hadden, maar winnen wel. Zij zien immers versplintering en een interne strijd in de Democratische partij.

Het politieke midden

Wie het politieke nieuws uit Amerika de afgelopen jaar volgde, heeft wellicht het idee dat het debat alleen nog maar wordt gevoerd door twee steeds extremere uitersten. Toch zijn de Republikeinen, noch de Democraten het grootste blok in de Verenigde Staten. Volgens peilingbureau Gallup Poll ziet 42 procent van de Amerikanen zichzelf als onafhankelijk of gematigd, 29 procent noemt zich Democraat en 27 procent Republikein. Daar komt bij dat het aantal mensen dat zich Democraat of Republikein noemt daalt, terwijl de vereenzelviging met het politieke midden stijgt.

Nog slechter nieuws voor de DSA en de nieuwe linkse politici is dat het aantal Amerikanen dat een positieve kijk heeft op de term ‘socialisme’ een krimpende minderheid is. Volgens Gallup Poll was dit 39 procent in 2012 en 35 procent in 2016. ‘Kapitalisme’ roept een positievere reactie op, met 61 procent in 2012 en 60 procent in 2016. Daarnaast worden termen – die lastig te verbinden zijn met de DSA – als ‘vrije onderneming’ en ‘entrepreneurs’ met respectievelijk 85 en 87 procent overtuigend positief beoordeeld.

Als je argeloos de The New York Times of Washington Post doorbladert, denk je misschien dat er een linkse revolutie in de Democratische Partij gaande is. Maar enthousiastelingen die de nieuwe socialistische politici toejuichen, zullen verbaasd zijn over de even hard juichende Republikeinen, die deze linkse revolutie als een welkome blauwe versplintering zien.