Uitstel van betaling was de enige resterende optie voor Imtech. Het bedrijf ging ten onder door een totaal gebrek aan controlesystemen.
Vanaf eind januari 2013 hebben bestuurders en commissarissen van Imtech als leeuwen gevochten voor het voortbestaan van de technische dienstverlener.
Gisteravond moesten ze constateren dat uitstel van betaling aanvragen onvermijdelijk was geworden. Er was acute geldnood, en de banken waren niet bereid 75 miljoen euro extra krediet te verstrekken. Die banken valt weinig te verwijten. Ze hebben Imtech lang gesteund in de overlevingsstrijd.
Te simpel
Het is te simpel om te stellen dat het bedrijf over de kop ging door enkele sjoemelende managers in Duitsland en Polen, die een megalomaan pretpark in Warschau aan het ontwikkelen waren.
Imtech ging ten onder doordat het bedrijf heilig geloofde in een decentraal bestuursmodel, zonder dat daar passende controlesystemen voor werden ingezet.
Circa honderd managers waren zonder noemenswaardig toezicht bezig met circa 27.000 verschillende projecten in heel Europa. Dan gaat er onvermijdelijk een keer iets goed fout – je weet alleen niet precies waar en wanneer.
Geobsedeerd
Het voormalige Imtech-bestuur, onder leiding van René van der Bruggen, was geobsedeerd door omzet- en winstgroei, maar verzuimde na te gaan of de gerapporteerde winsten ook zorgden voor een gezonde kaspositie.
Als winsten groeien, maar cashflows stagneren, dan is dat een indicatie voor geknoei met de cijfers. Voormalig president-commissaris Kees van Lede vond de gebrekkige organisatie en controlesystemen, die hij twee jaar geleden bij Imtech aantrof, ‘onthutsend’, zo zei hij in NRC Handelsblad.
Het is treurig voor alle belanghebbenden, dat topman Gerard van de Aast ruim twee jaar lang als crisismanager moest fungeren, en te weinig tijd kreeg om de fundamentele problemen bij Imtech aan te pakken. De bewindvoerders mogen zich nu richten op een doorstart van gezonde onderdelen van het concern.