Duitsland en Frankrijk komen steeds dichter bij elkaar om de totale euro te introduceren. Met gedeelde schulden, een eurominister van Financiën en uiteindelijk Europese belastingen. Voor Nederlanders betekent dit: betalen maar.
De eurolanden spraken voorafgaand aan de introductie van de munt in 1999 af om elkaar niet te redden in het geval van problemen. Dat de Duitse bondskanselier Angela Merkel en de Italiaanse president Mario Draghi van de Europese Centrale Bank vervolgens anders beslisten, was al een stevige, maar niet onverwachte draai.
Hoogleraar Guglielmo Verdirame: ‘De euro sloopt de democratie’ >>
Om een nieuwe crisis te voorkomen, willen Merkel, de Franse president Emmanuel Macron en de Europese Commissie nog verder gaan door onder meer de uitgifte van euro-obligaties. Aldus is de totale euro een feit. Een politieke munt die Europa één moet maken, maar vooral politieke, democratische en economische schade aanricht.
Laat Italië lekker belasting gaan innen
De eurocrisis was en is vooral een schuldencrisis. Een land als Italië is steenrijk, althans de burgers zijn dat. De staat is arm, zo niet failliet doordat er te veel geld wordt uitgegeven. Daarnaast is belastingontwijking er een nationale hobby. Italië kan loskomen van de staatsschuld (ruim 130 procent van het nationaal inkomen) door eindelijk eens belastingen te innen en minder uit te geven aan flauwekul. Sicilië heeft 5.000 boswachters, maar nauwelijks bos.
Ditzelfde geldt voor Griekenland en andere Zuid-Europese landen. Zij hebben niet zozeer een schuldenprobleem, als wel een staatsschuldenprobleem.
EU zet zwaar geschut in om euro te redden: dit houden de plannen precies in
De invoering van de totale euro betekent nog meer dat landen waar wél trouw belastingen worden betaald, geld geven aan landen waar dat niet of minder gebeurt.
Haalde de zogenoemde reddingsacties van Merkel en Draghi al de druk weg in Zuid-Europa om de zaakjes op orde te krijgen, met de totale euro is de druk volledig van de ketel.