Vrouwen die naar het IS-kalifaat zijn vertrokken, zijn samen met hun kinderen gewoon weer welkom in Nederland. Terwijl de slachtoffers van de gruweldaden van IS, zoals de Jezidi’s en Koerden, met lede ogen toekijken. Stel je het eens voor, betoogt schrijfster Lale Gül in een artikel voor EW Podium.
Lale Gül (23) is auteur van de autobiografische roman Ik ga leven (Prometheus, 2021) en studeert Nederlands aan de VU in Amsterdam.
Dit is een artikel voor EW Podium. Daarop publiceert de redactie van EW elke week meerdere artikelen van jonge schrijvers, die vanuit hun eigen onderzoek, expertise of werkervaring willen bijdragen aan het publieke debat.
Stel je eens voor: je bent geen Nederlandse, maar een Jezidi-vrouw, lid van een kleine religieuze minderheid uit de regio Sinjar in Noordwest-Irak. Je leefgebied is vijf jaar geleden door Islamitische Staat veroverd, je gemeenschap is geknecht, gekneveld, onderworpen en vernederd. Vaders, broers en zoons zijn in koelen bloede voor jouw ogen en die van andere vrouwen onthoofd. Hun lichamen rotten weg in 73 massagraven in het gebied. Dochters, zussen en moeders, zoals jijzelf, zijn ofwel verkracht, ofwel tot slaaf gemaakt, of allebei.
Verkrachte vrouwen kregen kinderen van IS-terroristen
Vervolgens hebben jullie, de verkrachte vrouwen tezamen, na jarenlange mishandeling, kinderen gekregen van IS-terroristen die jullie verder nooit meer hebben gezien. Best luguber, hè?
De trauma’s zijn daarmee nog niet voorbij: vervolgens hebben jullie massaal jullie kinderen moeten achterlaten in een kamp dat jullie nooit meer zouden bezoeken, omdat het tegelijk ook kinderen van de vijand zijn en de geestelijkheid van jullie gemeenschap die niet accepteert. Als je ze niet zou achterlaten bij een of ander erbarmelijk weeshuis, was je niet welkom meer. Men gelooft namelijk in jouw dorp dat een kind bij geboorte automatisch de religie van de vader heeft en die is in dit geval (een nogal extreme) moslim: dat mag niet. Na het verlaten van het kind, moet je maar zien hoe je je geweten sust.
Bovendien: de helft van de vrouwen van je gemeenschap is nog altijd onvindbaar.
Of stel je eens voor dat je geen Jezidi-vrouw bent, maar een Koerdische. Eentje met een overleden broer, vader of zoon, vermoord door een IS-terrorist.
Lees ook dit commentaar van René van Rijckevorsel: Verbijsterende terughaalactie IS-vrouw affront voor rechtsgevoel
IS-vrouwen volgens veel Jezidi-vrouwen erger dan hun mannen
Stel je nu eens voor dat de vrouwen uit Nederland die deze inhumane omstandigheden gretig en geheel vrijwillig faciliteerden als echtgenoten van dit beestachtige systeem, zelfs erger waren dan de mannelijke terroristen, waarover veel Jezidi-vrouwen bij Nederlandse journalisten hebben getuigd. Stel je voor dat je leest en hoort dat diezelfde vrouwen willen terugkeren naar Europa, nu ze de oorlog verloren hebben, en Nederland oproepen om ten minste hun kinderen een toekomst te geven.
Stel je voor dat zij automatisch een Nederlandse advocaat krijgen die in hun belang strijdt en dat ze zich beroepen op hun rechten. Stel je voor dat jij jouw kinderen, na bovengenoemde afranselingen, hebt moeten afstaan in een kamp en dat hún kinderen een veilige en gezonde toekomst in Nederland wacht. Stel je voor dat je in de media leest dat het ook nog heel moeilijk is om aan te tonen welke strafbare feiten ze hebben begaan, omdat niets is vastgelegd en al het bewijsmateriaal is vernietigd, en ze daarom waarschijnlijk een lage straf krijgen en over een tijdje weer hun veilige leven in Noordwest-Europa kunnen oppakken, alsof er niets is gebeurd, tot er een nieuw kalifaat wordt gesticht. En zo niet, dan kunnen ze altijd nog het paradijs verdienen met een aanslag of het aanzetten tot een aanslag. Er leiden meer wegen naar Mekka.
Lees ook deze column van Geerten Waling over Lale Gül en anderen: Waren journalisten maar tuig van de richel
Ilham B. heeft geen spijt
Stel je nu ook nog voor dat Nederland ene Ilham B. en haar kinderen heeft teruggehaald, die openlijk en schaamteloos van de daken schreeuwt dat ze geen spijt heeft van haar daden, en dat de reis naar het kalifaat ‘haar op een positieve manier heeft gevormd’.
Stel je het gewoon even voor.
Wil jij een reactie geven op dit artikel? Discussieer mee! Stuur een reactie van minimaal 200 woorden naar ewpodium@ewmagazine.nl. Inhoudelijke reacties die voldoen aan de algemene fatsoensnormen worden geplaatst onder dit bericht. Zie voorwaarden.