Lale Gül zoekt advocaat vanwege doodsbedreigingen

Schrijfster Lale Gül ontvangt vele doodsbedreigingen vanwege haar islamkritiek. Bedreigers worden amper vervolgd. Een schadevergoeding kan ze vergeten, zeker zonder een goede advocaat. Omdat ze dat niet kan verkroppen, doet Lale Gül in dit artikel voor EW Podium een oproep.

Op een snikhete dag, terwijl velen met een koud wijntje op de net geopende terrassen genieten van de felbegeerde en langverwachte zon, heb ik helaas een andere agenda. Een afspraak bij Slachtofferhulp Nederland. Dit vanwege de toekomstige rechtszaak tegen een van mijn vele bedreigers die mij menen te moeten lastigvallen vanwege mijn islamkritische debuutroman Ik ga leven.

De jongeman in kwestie, negentien jaar, heeft vanuit meerdere anonieme accounts foto’s van vuurwapens naar mij gestuurd, vergezeld van filmpjes van IS-militairen die in het Arabisch zingen over de paradijselijke perspectieven voor een martelaar, dus iemand die omkomt bij het verrichten van verzetsdaden (lees: terreurdaden). Ook stuurde hij meerdere malen de tekst ‘S4H’: Sharia for Holland.

Doodsbedreigingen na islamkritiek zijn echt iets anders

De mevrouw van Slachtofferhulp vertelt mij dat ik, indien gewenst, aanspraak maak op een schadevergoeding, zowel voor materiële als immateriële schade. Mijn immateriële schade behelst dat ik wekenlang slapeloze nachten had van het piekeren, vrienden en dierbaren die zich veel zorgen maakten en het feit dat ik wekenlang niet meer buitenshuis wilde treden, zelfs niet om boodschappen te doen. De materiële schade bestaat uit de taxikosten die ik sindsdien heb gemaakt, omdat ik het openbaar vervoer niet meer durfde te gebruiken en geen auto had: inmiddels meer dan 10.000 euro.

Volgens de mevrouw is mijn zaak best uniek en niet echt vergelijkbaar met eerdere zaken, hooguit met die van NRC-columniste Clarice Gargard. Die had niet zo lang geleden ook te maken gehad met bedreigers wegens haar anti-zwartepiet-standpunt; dat leidde ertoe dat 25 personen een bedrag tussen de 100 en 200 euro aan schadevergoeding hadden moeten betalen.

Ik leg de mevrouw uit dat ik begrijp dat het aan de oppervlakte vergelijkbare zaken zijn, en dat ik de laatste ben om zo’n bedreiging van een pro-zwartepiet-activist of blokkeer-Fries te relativeren, maar ook dat er nog nooit in de geschiedenis iemand is vermoord wegens zijn standpunt over zwarte piet en dat de bedreigingen aan mijn adres toch wel van een andere aard zijn, een heel andere context en geschiedenis hebben, en daarom ook een andere urgentie en vervolging moeten hebben.

Een kogel door mijn kop

Geweld uit radicaal-islamitische hoek is inmiddels eerder regel dan uitzondering. Honderden mensen zijn vanuit Europa, ook Nederland, afgereisd naar IS-gebied om daar terreur aan te richten. En dan zijn er de bedreigingen aan het adres van Salman Rushdie, Ayaan Hirsi Ali, Zineb el Rhazoui, Geert Wilders, de slachtpartijen op Theo van Gogh, Samuel Paty en vele anderen, de willekeurige aanslagen en de (veelal verijdelde) pogingen daartoe in Nederland… Dat hoef ik deze mevrouw van Slachtofferhulp toch niet uit te leggen?

Begrijpt ze niet dat mijn angstbeleving ietwat reëler is? Ik ben zelfs een tikkeltje verontwaardigd. Zwarte piet? Ziet ze niet dat de kans vele malen groter is dat ik een kogel door mijn kop krijg? Vanwege mijn kritiek op de islam, en op de orthodoxe, Turks-islamitische parallelle samenleving in Amsterdam waarin ik ben opgegroeid? Dat weet toch iedereen? Velen kunnen het helaas beamen – of zijn er niet meer.

Bedreigers gaan vrijuit

Toch begrijp ik uit het gesprek dat de kans dat ik een schadevergoeding krijg en de kans dat deze bedreiger een noemenswaardige straf krijgt, heel laag is, nihil eigenlijk. Want er is geen sprake van fysiek letsel of van een onomwonden doodsbedreiging in klare taal – en ook het verband tussen de taxikosten enerzijds en de verantwoordelijkheid daarvoor van deze ene dader anderzijds is niet direct te trekken.

Het kan alleen als ik een goede advocaat heb die bereid is deze zaak voor mij op te pakken, ervoor te strijden en hierover in de media, die deze zaak op de voet zullen volgen, uitlatingen te doen. Mijn uitgever heeft geen zin om de kosten van zo’n advocaat op zich te nemen vanwege eerdere ellenlange rechtszaken met andere schrijvers. Zelf pas ik er ook voor om, naast al die taxikosten, nog een fortuin uit te geven om deze ene zieke geest heel misschien z’n verdiende straf te laten krijgen.

Oproep: advocaat gezocht

Daarom wil ik hierbij een oproep doen aan de advocaten van Nederland: wie zou mij belangeloos en uit principe willen bijstaan? Want ik weiger genoegen te nemen met deze pietluttige ‘straf’. Ik heb al moeten slikken dat slechts één van mijn honderden bedreigers is opgepakt, omdat het kennelijk ‘verdomd moeilijk en tijdrovend’ is voor de politie om verwijderde, anonieme accounts op sociale media te traceren.

Ik heb al moeten slikken dat een andere bedreiger, die mij óók foto’s van geweren stuurde, in het geheel niet wordt vervolgd omdat hij een minderjarige Belg is – ook al is hij verbonden aan de groep Sharia4Belgium en verdachte in een lopende rechtszaak aangaande een bommelding. Ik heb al moeten slikken dat ikzelf opdraai voor alle taxikosten die ik maak door hún toedoen.

Maar ik weiger te slikken dat zelfs die ene bedreiger binnenkort zomaar weer frivool in de rondte fladdert.

Wat zegt dat over de vrijheid van meningsuiting in dit land? Wat voor boodschap is dit aan alle andere schrijvers, opiniemakers, cartoonisten en journalisten die het wagen kritiek te hebben op de fundamentalistische islam? En aan alle andere jonge Nederlandse vrouwen uit orthodox-islamitische milieu, die een eigen leven willen leiden en zich willen uitspreken? Dat ze er alleen voor staan? A bloody shame.

Wil jij een reactie geven op dit artikel? Discussieer mee! Stuur een reactie van minimaal 200 woorden naar ewpodium@ewmagazine.nl. Inhoudelijke reacties die voldoen aan de algemene fatsoensnormen worden geplaatst onder dit bericht. Zie voorwaarden.