De laatste maanden van Merel (31) die terminaal is

De volgende zomervakantie zal Merel niet meer meemaken. Ze is net 31 jaar geworden, en dat zal ze altijd blijven. Na twee jaar intensieve behandeling tegen borstkanker was ze afgelopen voorjaar ‘schoon’. Maar sinds juli weet ze dat de agressieve kanker is uitgezaaid door haar hele lichaam. ‘De dood hangt als een zwaard van Damocles aan een dunne paardenhaar boven haar hoofd,’ zegt haar man Bob (37) bij hen thuis in Velsen-Zuid.

Drie jaar geleden figureerden Merel en Bob in de huwelijksrubriek van Elsevier Weekblad: ze trouwden op 3 augustus 2019. Merel vertelde dat ze dat najaar na hun verhuizing haar borsten preventief zou laten verwijderen. Ze is drager van het BRCA1-gen, met 80 procent kans op borstkanker. Haar moeder was ook drager van het gen en liet beide borsten preventief verwijderen. Toch stierf ze aan borstkanker toen Merel twaalf jaar was. Ook haar oma had al een paar keer borstkanker gehad.

In de woonkamer staat het ziekenhuisbed

De voortuin van hun eengezinswoning lijkt wel een speeltuin na een ontploffing: hun zoontjes Floris en Maarten van 4 en 5 zijn stuiterballetjes. In de woonkamer staat het ziekenhuisbed van Merel. ‘De jongens komen vaak bij mij liggen en drukken op alle knopjes.’

Op de eettafel vazen vol bloemen. Merel straalt. ‘Voor het eerst sinds twee jaar zie ik er weer uit als Merel.’ Door de bestraling was ze kaal. Haar blonde haar is terug. ‘Vandaag heb ik een goede dag. Gisteren heb ik de kinderen naar school gebracht in de rolstoel, vandaag lopend. Ze weten dat ik doodga: mama wordt een sterretje. Een vriendje zei vanmorgen op het schoolplein: “Ik wil dat je mij voor je naar de hemel gaat wel een knuffel geeft.” Ik vind het moeilijk wennen dat ik zo ziek ben.’

Bob: ‘Merel is een duizenddingendoekje, altijd bezig.’

Merel: ‘Van stilzitten word ik doodongelukkig.’

Merel aarzelde over de borstamputatie

Na hun verhuizing eind 2019 aarzelde Merel over de borstamputatie. ‘Mijn moeder voelde zich verminkt op haar 31ste en kreeg alsnog kanker. Alles ging door de war in mijn hoofd. Het is een onmenselijke beslissing. De oncologisch chirurg van het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis zei: “Neem een half jaar pauze. Het grootste risico is tussen de 35 en 40 jaar.”

In de zomer van 2020 voelde Merel een ‘erwtje’ in haar borst. ‘Later een avocadopit.’ Tot twee keer toe zei de radioloog dat het een cyste was. Toen een andere radioloog haar ook wilde wegsturen, eiste Merel een biopt, een onderzoek van het borstweefsel. November 2020 werd borstkanker vastgesteld.

De oncoloog neemt ze niets kwalijk. ‘Ik weet zeker dat ik het toch had gekregen.’

Bob: ‘Die kanker vreet zich overal doorheen.’

Op 28 september 2021 zijn haar borsten geamputeerd

Twee jaar lang deed Merel alles om uitzaaiingen te voorkomen: bestraling en een experimentele chemotherapie die bij negen van de tien patiënten aanslaat. Op 28 september 2021 zijn haar borsten geamputeerd.

Even leek ook Merel geluk te hebben. Afgelopen zomer gingen ze opgelucht met de auto naar Zuid-Frankrijk. ‘Het was onwijs leuk. We zeiden: we sluiten het kankerhoofdstuk af.’ Tijdens hun vakantie overleed oma alsnog; aan longkanker. Merel en Bob spraken over hun toekomstplannen. Ze deden geen van beiden werk dat ze leuk vonden. Bob was operationeel directeur bij telecombedrijven, maar laat zich omscholen tot meester Bob. Merel begon op 1 juli in een marketingfunctie bij Het FrietHoes in Haarlem.

Bob: ‘Dit zouden onze jaren worden. Wij zijn beiden kind van gescheiden ouders en zeiden daarom: wat er ook gebeurt, wij blijven bij elkaar. Het is onverteerbaar dat we nu door de kanker uit elkaar worden getrokken.’

Merel: ‘Natuurlijk ben ik weleens boos geweest. Gister dacht ik nog: het is zo oneerlijk. Maar ik wil er geen tijd aan verspillen. Die ziekte heeft mij zo veel gebracht. Ik ben dankbaar en een rijker mens.’

Bob: ‘Zij zorgt voor iedereen. Zes dagen in de week hebben we eters. Dat was altijd al zo.’

‘Laat mij maar, want ik ben gelukkig’

Ze genieten van elk moment dat Merel er nog is. Merel: ‘Just keep swimming. Laat mij maar, want ik ben gelukkig. Ik wil andere vrouwen wel meegeven: laat je checken op borstkanker, check jezelf. Wacht niet te lang.’

Plotseling begint er iets te piepen. Merel verdwijnt naar de gang en roept Bob. Even later toont ze een klein kastje dat het morfinepompje op haar arm aanstuurt. Het pompje zat in de knel. Geroutineerd controleren ze nog even alle data.

Merel kan goed ontspannen, zegt ze. ‘Vanuit mijn bed kijk ik Grey’s Anatomy, een ziekenhuisserie van heel veel seizoenen.’

Bob: ‘Onze twee zoontjes zijn het beste cadeau dat je achterlaat.’ Hij heeft overigens geen enkele illusie dat zij het gen niet dragen, al is het voor mannen minder bedreigend.

Een nicht haalde voor de uitvaart al ruim 50 mille op

Voor de uitvaart heeft een nicht van Merel een crowdfunding opgezet. Inmiddels is al meer dan 50.000 euro gedoneerd. Merel zal worden opgebaard in een wade in een gevlochten mand. ‘De uitvaart moet vrolijk zijn. Net als mijn bruiloft: licht, op blote voeten, bloemen. Ik wil dat de kinderen een fijne dag hebben en kunnen spelen. Het moet een feestje zijn.’ Ze heeft ­vrolijke nummers uitgezocht. Uitsmijter wordt Nothing Really Matters van Mr. Probz. ‘Dat is ons nummer.’

Na de crematie komt mama in een potje thuis, heeft ze de kinderen verteld. Net als poes Pip. De kinderen: ‘Dan gooien we jou bij Pip in de pot en kunnen jullie gezellig knuffelen.’

‘Ik laat de kinderen vol vertrouwen bij Bob achter’

Bob met een grijns: ‘We hebben wel gevoel voor tumor. De tranen zijn ook op.’ Merel heeft geen bucketlist. ‘Ik ben gelukkig met mijn gezin en laat de kinderen vol vertrouwen achter bij Bob. Maar gelukkig hebben we nog even.’

Bij het afscheid vraagt Bob twee exemplaren van het nummer waar dit verhaal in verschijnt. ‘Voor de bewaarbox voor de kinderen.’