Vroeger was Nederland voorzichtig en behoudend, tegenwoordig worden we steeds woker en radicaler. En dat zie je vooral in de ‘groene’ hoek. We hebben de strengste stikstofnormen ter wereld, activisten van Greenpeace zitten op ’s lands machtigste posities, overal worden klimaatmalloten geïnterviewd en we zijn de meest efficiënte veeteelt ter wereld aan het wegpesten zoals we eerder de kokkelvisserij hebben geofferd op het groene altaar, schrijft Simon Rozendaal.
Nederland was ooit voorzichtig, burgerlijk en braaf. De Duitse dichter Heinrich Heine zou hebben gezegd: ‘Als de wereld vergaat, dan ga ik naar Nederland. Want daar gebeurt alles altijd vijftig jaar later.’
Nu het volgens menigeen echt zo ver is en de wereld ten onder gaat door opwarming, wordt Nederland steeds radicaler. Je ziet het in het stemgedrag, waar partijen die zich in het midden bevinden kleiner worden en de flanken voortdurend groter. Het toenemende wokisme en radicalisme is alom aanwezig – verschillen tussen man en vrouw, de transgenderbeweging, kolonialisme, slavernij (dat de term ‘Gouden Eeuw’ niet meer door de beugel kan bijvoorbeeld) – maar is misschien wel het sterkst in de ‘groene’ sector, waarbij ik voor het gemak klimaat, milieu en landbouw op één hoop gooi.
Ondanks sterk gedaalde stikstofuitstoot, heeft Nederland mondiaal strengste stikstofnormen
Zo is het stikstofbeleid ronduit radicaal. De stikstofuitstoot is in weinig landen zo gedaald, maar toch is het volgens de rupsjes-nooit-genoeg uit de ecologie te weinig en dus heeft Nederland de mondiaal strengste stikstofnormen en moet ’s werelds meest efficiënte veeteelt verdwijnen, zoals eerder de kokkelvisserij op het groene altaar is geofferd.
Tekst gaat hieronder verder
Martin Sommer (samen met Max Pam en Maarten Keulemans een dukdalf in de steeds woker wordende Volkskrant) analyseert dat onze politieke partijen het voorzorgsbeginsel hebben omarmd: als we in Nederland vermoeden dat een activiteit negatieve gevolgen zou kunnen hebben, dan schaffen we die af of beginnen er niet aan.
In het verleden heeft rechtssocioloog Roel Pieterman al een uitstekende studie naar het voorzorgsbeginsel gedaan en concludeerde dat een samenleving die dit principe omhelst, tot stilstand komt. Sommer stelt nu: ‘Het radicalisme is via het voorzorgsbeginsel naar het midden gekropen, naar het hart van het politieke bedrijf.’
Grote aandacht voor radikalinski’s en mafklappers
Je ziet het ook aan de aandacht die radikalinski’s en mafklappers krijgen. Iemand als Johan Vollenbroek, die alle economische activiteiten wil stilleggen (en zich overigens aardig laat betalen door bedrijven bij wijze van ‘advies’ – lees: ik zal niet tegen jullie procederen), is in alle Nederlandse media serieus geïnterviewd, zelfs bij een omroep als WNL, die zich ‘rechts’ noemt.
De actievoerders van Extinction Rebellion worden alom bejubeld. Voormalige activisten van Greenpeace bezetten de machtigste posities in het land. Er is er nu zelfs één die voorzitter is van de VNCI (Vereniging van de Nederlandse Chemische Industrie)!
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout