Het 807 miljard euro grote corona-herstelfonds van de Europese Unie was dan wel door de regeringsleiders afgesproken, de nationale parlementen kregen het laatste woord. Zij zijn niet onverdeeld enthousiast, schrijft Jelte Wiersma.
Regeringspartij Solidair Polen had er geen zin in en stemde tegen, het Finse parlement debatteerde dagenlang met filibusters en de Grondwet in de hand en de VVD-fracties in de Tweede en Eerste Kamer vertrouwen het niet. Onderwijl zetten het Duitse Grondwettelijk Hof en de Duitse Rekenkamer grote vraagtekens erbij. Het 807 miljard euro grote corona-herstelfonds heeft nogal wat nationaal debat losgemaakt. De Europese Commissie van Von der Leyen kijkt er met angst en beven naar. Want er hoeft maar één nationaal parlement niet in te stemmen en het fonds kan niet in de door de regeringsleiders en Commissie gewenste vorm doorgaan.
Lees ook van Jelte Wiersma: Een sociale EU, opdat we allemaal even arm worden
Niet sinds de Griekse en overige reddingspakketten hebben de regeringsleiders zo veel moeite hun afspraken in Brussel door nationale parlementen te loodsen. Dat mag weinig verbazing wekken gezien de moeite die de regeringsleiders zelf hadden. Zij beraadslaagden in juli 2020 in Brussel vier dagen met elkaar. Daarbij werd als vanouds gesteggeld over de ‘normale’ EU-begroting. Die wordt eens in de zeven jaar uitonderhandeld en voor die periode vastgelegd. Uitkomst: 1.065 miljard euro.
‘Invloedrijke’ Rutte wist van niets
Ditmaal kwam daar ook nog het corona-herstelfonds van 750 miljard euro bij, als reactie op de economische schade door de lockdowns. Deze zogenoemde Recovery and Resilience Facility werd in mei door de Franse president Emmanuel Macron en de Duitse bondskanselier Angela Merkel in een gezamenlijke videoconferentie gepresenteerd. Macron vanuit Parijs met de Franse, Duitse en EU-vlag achter zich en Merkel vanuit Berlijn met diezelfde vlaggen op de achtergrond. Om de andere EU-landen nog eens duidelijk te maken dat zij er niet toe doen, waren zij niet geïnformeerd. Macron en Merkel zeiden hoe het moest en dat was het dan. Ook de vaak abusievelijk als ‘invloedrijk’ bestempelde premier Mark Rutte (VVD) wist van niets.
Lees ook het omslagverhaal dat Jelte Wiersma vorig jaar schreef over het herstelfonds: Geen stuiver extra naar Zuid-Europa
Macrons en Merkels fabeltjes
Daarbij strooiden Macron en Merkel de burger tijdens hun videoconferentie ook nog eens flink zand in de ogen. Zij presenteerden het fonds als een herstelfonds voor de schade door de lockdowns. Maar dat was het niet. Merkel was door de financiële markten verstaan te geven dat er iets moest gebeuren, anders zouden zij geen Italiaanse staatsobligaties meer kopen. Italië heeft volgens de Amerikaanse bank Goldman Sachs 30 procent kans op wanbetaling. Met een staatsschuld van 155 procent van het nationaal inkomen en een economische krimp op enig moment in 2020 van bijna 10 procent door de lockdown, was het vertrouwen van commerciële financiers weg. Zij meldden zich in het Bundeskanzlerambt en vroegen garanties van Merkel. Duits geld moest Italië stutten, anders zouden de commerciële financiers Italië uit de euro kunnen gaan speculeren.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout