Hatte van der Woude: ‘Blijkbaar waren er al meisjes mee weggerend’

‘Mijn eerste horecabaantje was bij een Italiaan in Gouda. De baas was nogal een aparte vent. Ik kreeg daar zo’n leren geldbuidel om die ik elke twintig minuten bij hem moest komen legen. Blijkbaar waren er al twee, drie meisjes met buidel en al weggerend.’

‘Niet heel gek als je je realiseert dat je daar rond de 3 gulden per uur verdiende. En de fooi mocht je niet houden. Die was voor hem. En misschien voor zijn vrouw die in de keuken werkte. Als mensen fooi wilden geven, siste ik ze toe dat ze dat achterwege konden laten. Voor ons bleef er toch niets over.

‘Ik heb heel sterke herinneringen aan het serveren van sambuca. Eerst werden de shotglaasjes tot aan de rand volgegoten en vervolgens aangestoken, want dat is blijkbaar leuk. Als ik ermee naar buiten liep, klotste de sambuca natuurlijk over de rand, waarop mijn hele dienblad vlam vatte. Sindsdien heb ik nooit meer sambuca gedronken. Het was echt beulen. Als ik klaar was, wilde ik niets liever dan naar huis. Dan trok ik mijn schoenen uit en fietste ik blootvoets en met blaren op de handen naar huis.

‘Ik heb het daar volgehouden omdat ik erg graag naar Frankrijk wilde. Een jaar eerder was ik verliefd geworden op een fransoos, die ik weer wilde zien. Geld was dus essentieel. Bovendien viel na dit baantje alles mee. Zo werkte ik later bij een Griek. Als daar een bord op de grond viel, ging de muziek aan!

‘Als ik nu zelf ergens kom, kan ik het niet laten om te kijken hoeveel mensen het terras doen. Is de bediening langzaam, dan weet ik dat de baas te weinig mensen heeft ingeroosterd. En ik geef graag fooi.’