Lale Gül: ‘Hard werken, je kop houden en niet zeuren’

‘In de zomer voordat ik mijn boek schreef, werkte ik bij een restaurant in de buurt van het Amsterdamse station Sloterdijk. Daar zou ik in elk geval geen familie of vrienden tegenkomen. Bier tappen mocht natuurlijk niet van mijn geloof, dus ik was daar stiekem aan het werk. ­Omdat ik in die tijd ook op de brood­afdeling van de AH werkte, kon ik altijd zeggen dat ik daar aan het werk was.

‘Het restaurant stond in een buurt met veel hotels, dus waren er toeristen uit het buitenland. Je kunt natuurlijk gaan backpacken als je andere mensen en culturen wilt ontmoeten, maar in zo’n restaurant waar ze samenkomen, leer je ook een hoop. Waarom zijn die mensen hier? Wat doen ze voor werk? Waarom spreken Aziaten nooit een woord Engels? Ik vond het altijd leuk om met hen te praten.

‘Ik had gezellige collega’s, maar gemotiveerde werknemers waren het niet. Als de baas even weg was, deed iedereen minder zijn best: ze waren onaardig tegen klanten, weigerden grote groepen of logen dat dingen op de kaart er niet waren. Daar wilde ik niks mee te maken hebben. Ik heb best snel last van mijn geweten en een sterk loyaliteitsgevoel. Ik begreep wel waarom zij af en toe de kantjes ervan af liepen, maar ik ben zelf nooit in de verleiding gekomen om dat te doen. Dat heb ik waarschijnlijk van thuis meegekregen. Daar moest ik mezelf altijd op nummer twee zetten. Het was hard werken, je kop houden en niet zeuren. Dat is misschien het rare aan mij, maar ik heb zelden de neiging om mijn belang boven dat van anderen te stellen.

‘In Ik ga leven deed ik dat juist wel. Een beetje als water dat door een dam breekt, nadat ik mezelf al die tijd had weggecijferd.’