Pieter Verhoeve: ‘Zo’n baantje is ruiken aan het echte leven’

‘Ik kan me het liedje nog herinneren: “Creyf’s Interim! Dat werkt voor iedereen.” Een uitzendbureau, waar ik tijdens de zomer als intercedent bemiddelde tussen werkgevers en werkzoekenden. Ik was achttien en dit was mijn eerste kantoorbaantje. Voor het eerst ontdekte ik de kantoorrituelen die daarbij horen. Dat je elke vrijdag bij dezelfde broodjeszaak een luxe broodje ging halen, bijvoorbeeld.

‘Er blies een commerciële wind op de werkvloer: omzet scoren en targets halen. Tussen de filialen werden de omzetcijfers gedeeld om de onderlinge competitie te stimuleren. Ik kreeg er zelf ook echt een kick van als ik een goede match had geregeld. Niet eens zozeer vanwege de deal, ik vond het erg leuk om twee partijen bij elkaar te brengen.

‘Af en toe kwam er iemand aanzetten met een ogenschijnlijk woest aantrekkelijk cv. Maar als een collega even tegen de inhoud aanklopte, bleek al snel dat er iets niet klopte. Eigen­lijk was het een spoedcursus mensenkennis.

‘Ook herinner ik me dat iemand van ons team – misschien was ik het zelf wel – een planningsfout had gemaakt, waardoor een vleesverpakker de benodigde werknemers niet had. De ­volgende ochtend stonden wij als team om vijf uur ’s ochtends in een ijskoude koelcel bakjes gehakt in kratten te stapelen.

‘Van dat soort fouten leerde je veel, maar bovenal om verantwoordelijkheid te nemen en te beseffen dat je deel bent van een groter geheel. Uiteindelijk is dat waar zo’n vakantiebaantje om draait: dat je als achttienjarige, in die boeiende periode tussen jeugd en volwassenheid, de kans krijgt om aan het echte leven te ruiken.’