Uitgeprocedeerde asielzoekers die hun intrek hebben genomen in een gekraakt pand hoeven niet te rekenen op gemeentelijke steun. Stoere woorden van de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan.
Eigenlijk zijn Van der Laans woorden helemaal niet zo stoer, want na de Vluchtkerk faciliteert de Amsterdamse gemeente nu de Vluchtflat. En twee locaties voor illegalen, dat wordt ook de PvdA-burgemeester te gortig.
Illegaal
Vraag is waarom Amsterdam deze uitgeprocedeerden überhaupt opvangt. Zij zijn toch uitgeprocedeerd? Zij hebben alle wettelijke procedures doorlopen en hebben na verschillende beroepen te horen gekregen dat ze geen recht hebben op verblijf in Nederland.
Hun verdere verblijf is daarmee ‘illegaal’ – in strijd met de wet.
Maar Amsterdam zou Amsterdam niet zijn als de stad zich van dergelijke – let wel: democratisch tot stand gekomen – wetten niet veel aantrekt.
Rode Amsterdammers
Dat hiermee wordt getornd aan een van de belangrijkste voorwaarden voor de rechtstaat, namelijk de algemeen geldende gelijkheid voor de wet, lijkt de Amsterdamse gemeente niet te deren.
Sommige steden en mensen zijn nu eenmaal gelijker dan anderen, om George Orwell te parafraseren. Toen de PVV steun verleende aan het vorige kabinet, was het land te klein. Want, zo vond Van der Laans voorganger Job Cohen, ‘de PVV schuurt met de rechtsstaat’.
Dat het naar willekeur toepassen van de wet veel duidelijker zaagt aan de poten van de rechtsstaat – aan haar belangrijkste pijler nog wel: het principe dat iedereen in gelijke mate is onderworpen aan dezelfde wet – ontgaat de rode Amsterdammers volledig.
Strenger
Niet de wet regeert, maar het sentiment.
Wanneer de uitwerking van een wet je niet zint, is de oplossing niet de wet te negeren, maar om deze proberen langs democratische weg te veranderen. Vooralsnog is de tendens van de afgelopen vijftien jaar eerder strenger dan soepeler asielwetgeving.
Extra schrijnend is het voor de afgewezen asielzoekers die, ondanks druk vanuit asieladvocaten en de zieligheidsindustrie, wel kiezen voor terugkeer. Voor onwilligen is er vaak na jaren van illegaliteit al enkele malen een pardon gekomen.
Vrijstelling
Het opzoeken van de illegaliteit loont dus. De vraag is wat de politiek opschiet met het maken van wetten als zij de overtreders ervan beloont met vrijstelling.
Als pressiemiddel gebruiken deze vertrekweigeraars het kraken van huizen. Dat uitgeprocedeerde asielzoekers op eveneens illegale wijze hun heil zoeken in andermans eigendom, is onacceptabel.
Eigendom – het recht van iemand om over een zaak naar eigen goeddunken te beschikken – is een cruciaal onderdeel van de rechtsstaat. Wanneer je niet zeker kunt zijn van je eigendom, ontstaat wetteloosheid. Juist, een puinhoop!
Locke
Reeds in 1689 pleitte John Locke voor de bescherming van individueel eigendom. In zijn Two Treatises of Government benadrukte Locke eigendom als de basis van een rechtvaardige samenleving.
Een overheid kan volgens Locke slechts worden gelegitimeerd wanneer zij de fundamentele – en onvervreemdbare – rechten van haar burgers beschermt, te weten het recht op leven, vrijheid en de beschikking over de vruchten van de eigen arbeid.
Morrelen aan deze rechten verzwakt ieders basisrecht op ontplooiing wegens (deels) irrelevantie van arbeid door de afwezigheid van beloning.
Strafbaar
De antikraakwet is een feit. Kraken is crimineel en dus strafbaar. Het is dan ook bijzonder dat uitgeprocedeerde asielzoekers zich ook nog eens schuldig maken aan dergelijk crimineel gedrag. De selectieve acceptatie door de gemeente Amsterdam hieromtrent ondermijnt het fundament van eigendom.
Dat asielzoekers en hun advocaten, die anderen graag betichten van inhumaan gedrag, zelf boven de wet staan, is bespottelijk. Dergelijk oneerbaar gedrag, hoe solidair gebracht ook, krijgt eerder een immoreel stempel.
Kraken is illegaal. Punt uit. Dat geldt voor iedereen in Nederland, ook voor uitgeprocedeerde asielzoekers.