Een goede ontwikkeling: de positieve, zelfkritische geluiden in de Marokkaans-Nederlandse gemeenschap winnen aan kracht. Steeds meer modern denkende, liberale Marokkanen komen op voor hun vrijheid en die van anderen.
Er is een welkome verschuiving gaande op het gebied van individuele vrijheden en zelfbeschikking binnen de Marokkaanse gemeenschap in Nederland.
Waar conservatieven anderen in de gemeenschap nog steeds veroordelen omdat bepaald gedrag ze niet zint, komen steeds meer Marokkaanse Nederlanders op voor de individuele keuzevrijheid van zichzelf en van anderen.
Vorige week werd de Facebookpagina ‘Marokkaanse Hoeren’ uit de lucht gehaald. Zulke pagina’s beogen vooral het aan de schandpaal nagelen van Marokkaanse meisjes omdat ze zich, volgens de makers, te sexy kleden, naaktfoto’s op internet plaatsen of hun lichaam verkopen.
Wijnbar
In een mum van tijd werd vanuit het progressieve deel van de gemeenschap een meldpunt geopend waarin werd opgeroepen deze pagina’s massaal te rapporteren bij Facebook.
Een ander voorbeeld is de commotie rondom de Marokkaanse zakenvrouw Elou Akhiat die onlangs een wijnbar opende in Rotterdam. De ondernemer kreeg veel steun vanuit de Marokkaanse gemeenschap, nadat ze doodsbedreigingen had ontvangen.
Om haar een hart onder de riem te steken, hieven vele liberale Marokkaanse Nederlanders dagenlang het glas in de wijnbar. Om een statement te maken. Ook het werk van pioniers als Said El Haji, Mano Bouzamour en het meevaren van een Marokkanenboot tijdens de Gay Pride, houden de gemoederen bezig.
Afvallige
Deze personen en initiatieven halen de media met hun doortastendheid en moed. Het is niets bijzonders om op te komen voor vrijheden – het is ieders plicht en verantwoordelijkheid. Tot voor kort zag ik veel te weinig personen of instanties die publiekelijk afstand namen van vrijheidbeperkende geluiden.
En als iemand eindelijk lef toont en dat wel doet, wordt hij of zij al vaak – door mensen uit de eigen gemeenschap – afgeschilderd als afvallige, verrader, nestbevuiler of aandachttrekker.
Ondanks de snelle ontwikkeling van jonge Marokkaanse Nederlanders, wint angst voor de reacties uit een cultuur van schaamte en taboe het van het opkomen voor de eigen keuze. Dit komt door de grootte van de collectieve, sociale druk vanuit de gemeenschap. Die is soms zelfs verstikkend en intimiderend: de omgeving bepaalt hoe jij je leven hoort in te richten.
Wurggreep
Maar er waait een nieuwe wind van positieve geluiden. Vrouwen die zich langzaam losmaken uit de dominerende wurggreep van heersende protocollen. Mannen die uit de kast komen en schrijvers die genadeloos afrekenen met de beklemmende sociale controle.
Tweede Kamerlid Ahmed Marcouch (PvdA) noemde het ‘een sluimerende emancipatiebeweging die opkomt voor de vrijheid van het individu’. Pioniers geven het voorbeeld door gevoelige kwesties bespreekbaar te maken en door taboes te doorbreken.
Levenslust
De discussie moet ook in de gemeenschap zelf worden gevoerd. Het is tijd om het opgeheven vingertje en het daaraan gekoppelde oordeel vaarwel te zeggen en uit de anonimiteit te treden. Doe je dat ook als collectief, dan zul je zien de gemeenschap ook profijt van zal hebben.
Mijn (Nederlandse) partner merkte laatst op: ‘Als je hoofd niet wordt vertroebeld door het onuitputtelijk oordelen over andere mensen, hou je ruimte over voor hogere kunsten, ondernemerschap en levenslust.’ Wie wil dat nou niet?
Rachid Benhammou is cultureel ondernemer en freelance verslaggever