Een hoge rekening mag nooit het argument zijn om de samenleving dan maar bloot te stellen aan gevaar
Dat ex-tbs’er Udo D. (38) afgelopen maand in Leeuwarden met een fles een 68-jarige vrouw op straat doodsloeg, had nooit mogen gebeuren. Ondanks een rechterlijke machtiging om hem in een kliniek te verplegen, was de psychotische man op 4 augustus ontslagen door de geneesheer-directeur. Ook daarna waren er volop signalen dat hij gevaarlijk was, maar er werd niet ingegrepen.
In september 2014 werd een vergelijkbare moord gepleegd in Den Bosch. Een 23-jarige man die als minderjarige asielzoeker vanuit Guinee naar Nederland was gekomen, beroofde in een psychose een 71-jarige man van het leven. Wegens eerdere geweldsincidenten had de rechter hem begin 2014 een gedwongen opname opgelegd van een jaar.
Volgens zijn psychiatrische rapportage is hij impulsief en kan hij onvoorspelbaar agressief reageren. Na drie maanden liet de kliniek hem toch vrij. Vlak voor de moord bedreigde hij zijn pleegouders, maar de crisisdienst vond het niet nodig om hem opnieuw te laten opnemen.
Hoge rekening
Dat klinieken gedwongen opgenomen patiënten kunnen vrijlaten zonder dat de rechter daar opnieuw naar kijkt, klopt niet en is een gat in de wet. De reden voor ontslag is ronduit pervers: psychiatrische klinieken zijn niet opgewassen tegen ernstig agressieve patiënten. Die vormen een gevaar voor het personeel en de medepatiënten. Daarom zien klinieken die categorie liever gaan dan komen.
Zolang patiënten gevaar opleveren, zouden ze moeten binnenblijven. Er moet voldoende capaciteit zijn om die lastige groep op te vangen en te behandelen. Natuurlijk kost dat geld, maar een hoge rekening mag nooit het argument zijn om de samenleving dan maar bloot te stellen aan gevaar. Ook de gestoorde patiënten zelf verdienen beter.
Elsevier nummer 45, 7 november 2015