Het beeld van de uit de Haagse politiek vertrekkende Jeroen Dijsselbloem (PvdA) was bij voorbaat misschien wel het theatraalste moment van de week. En dat in een week dat 23 mannen en vrouwen nieuw op het bordes verschijnen.
Vooropgesteld: ja, Dijsselbloem pleegt kiezersbedrog door eerst op de PvdA-kandidatenlijst te gaan staan, te vechten om van vijf naar plek drie te kunnen, ruim 50.000 stemmen te halen en dan een half jaar later toch maar uit de Kamer te gaan.
Dijsselbloem kon het niet opbrengen
De reden: de kiezersdreun was een dusdanige afkeuring van de politiek waarvoor Dijsselbloem stond dat hij het niet kon opbrengen om er – ook nog zonder kompaan Diederik Samsom – weer volop als parlementariër tegenaan te gaan.
Wat een turbulentie heeft die man doorstaan. Toetreden tot een kabinet van VVD en PvdA – toch al een risico – dat een streng begrotingsbeleid voert om vervolgens in een soort Europese achtbaan terecht te komen rond de redding van de euro.
Calvinist die op de centjes past
Net als zijn voorgangers had Dijsselbloem als minister van Financiën in eigen land een ijzersterk imago. Een calvinist die op de centjes past. In weerwil van het imago van de PvdA kunnen ministers van die partij dat goed.
Bovendien straalde hij als voorzitter van de eurogroep uit dat er niet te marchanderen valt met de begrotingsregels. Weliswaar had hij daarin geen gelijk, want gemarchandeerd wordt er in de Europese Unie volop, maar daar kon hij dan weer niets aan doen.
Dat Dijsselbloem van zijn collega’s uit de andere eurolanden tot half januari mag blijven is een klein wonder. Misschien vonden ze die strenge Hollander toch ook weer niet zo gek. Weinigen onder hen spreken zo goed Engels en doorgaans is hij ook nog opgewekt, dat helpt altijd.
Zijn Hollandse nuchterheid kostte hem bijna zijn voorzitterschap van de eurogroep. Wie solidariteit wil van anderen moet zijn geld niet aan drank en vrouwen uitgeven, liet hij zich ontvallen. Tja, dat moet je niet tegen Zuid-Europese macho’s zeggen.
Dat hij gelijk had deed er niet toe. Ook dat is Europa. Maar Dijsselbloem neemt dat nadeel vast op de koop toe mocht hem een nieuwe functie in de Europese Unie worden aangeboden. Het is hem gegund.